شنیدم وقتی خدا صلاحش نباشه چیزی روبهت بده اگه با نذر و نیاز و گریه و زاری ازش بگیری، از اون چیز خیری نمی بینی یعنی خیلی اذیت میشی از داشتن اون چیز! خواستم بدونم این حرف درسته یا نه؟ از لحاظ قرآن یا اینکه زاییده فکر آدماست؟

جای بسی خوشحالی است که درسنین جوانی به سمت دعا رو آورده و خواسته هایت را از خالق مهربان طلب می کنی و در این امر پا فشاری داری.
دعا یکی از مهمترین سلاح های مؤمن، برای رویارویی با مشکلات و سختی ها و یکی از بهترین راه های ارتباط بنده، با خالق خویش است. با دعاحتی می توان، قضای حتمی و بلا را برگرداند؛ امام سجاد (علیه السلام) می فرمایند: «الدعاء یدفع البلاء النازل و ما لم ینزل؛ دعا بلای نازل شده و نازل نشده را دفع می کند.« (میزان الحکمة، ج 4 ، ح 5548)
اما در خصوص سؤال شما دو ست عزیز!
حداقل در دو آیه از قرآن کریم، به اجتناب از دعای ناآگاهانه اشاره شده است: «و یدع الانسان بالشر دعاءه بالخیر و کان الانسان عجولا؛ و آدمی به دعا شری را می طلبد چنان که گویی به دعا خیری را می جوید و آدمی تا بوده شتابزده بوده است.» (سوره الاسراء، 11)
« قال یا نوح انه لیس من اهلک انه عمل غیر صالح فلا تسألن ما لیس لک به علم انی اعظک ان تکون من الجاهلین؛ گفت: ای نوح! او از خاندان تو نیست؛ او عملی است ناصالح. از سر ناآگاهی از من چنین مخواه. برحذر می دارم تو را که از مردم نادان باشی». (سوره هود، 46)
اما ظاهراً در آیات کریمه ی قرآن اشاره به این مطلب نشده که: اگر با اصرار چیزی که صلاح بنده در آن نیست از خداوند گرفته شود، موجبات آزار و اذیت او فراهم خواهد آمد. ولی چنین مطلبی را می توان از روایات رسیده از اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) برداشت کرد.
بعنوان مثال: «در زبور آمده است: خدای تعالی می فرماید: ای پسر آدم! تو از من خواهشی می کنی و من برای مصلحت تو آن را برآورده نمی کنم، اما در خواهشت اصرار می ورزی و من خواسته ات را می دهم و تو با کمک آن، مرتکب گناه و نافرمانی از من می شوی...» (میزان الحکمة، ج4 ، ح 5714).
همانطور که ملاحظه می فرمایید، خداوند در اجابت دعای بندگان (مؤمن) مصلحت آن ها را در نظر می گیرد و چه بسیارند دعاهایی که اجابت آن ها به صلاح بنده نمی باشد؛ «عسی ان تحبوا شیئاً و هو شر لکم... چه بسا شما چیزی را دوست دارید حال آنکه به ضرر شما است». بنابراین وقتی بنده ی مؤمن از خدای خود چیزی بخواهد که به صلاحش نباشد به او نمی دهد؛ ولی ممکن است با اصرار و پافشاری خواسته ی او را اجابت کند. در این صورت بنده دچار خسران و زیان خواهد شد.
مانند بچه ی لجبازی که می خواهد به چیزی داغ، دست بزند و بر این کار پافشاری و اصرار دارد و اجتناب مادر کارگر نیست؛ لذا چه بسا مادر یک بار اجازه ی این کار را به کودک خود بدهد تا کودک با تجربه ی خود بفهمد که باید به نصایح و راهنمایی های مادر توجه کند. پس سوزش دست، از تبعات این اصرار و پافشاری و عدم اعتماد به مادر است!
از پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله) نقل شده که فرمودند: «خدای تبارک و تعالی فرموده است: ای آدمیزاد! از فرمانی که به تو داده ام اطاعت کن و صلاح کار خود را به من نیاموز.» (همان، ح 5678)
و امام علی (علیه السلام) نیز فرمودند: «خدای عز و جل از فراز عرش خود فرمود: ای بندگان من! از آنچه به شما دستور داده ام فرمان برید و به من نیاموزید که چه چیز به صلاح شما است؛ زیرا من به آن داناترم و آنچه را به صلاح شما است از شما دریغ نمی کنم.» (همان، ح 5680)

ذکر چند نکته:
1- اصرار در دعا نه تنها مذموم نیست، بلکه ممدوح است؛ پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله) فرمودند: «خدا رحمت کند بنده ای را که از خدای عز و جل حاجتی بخواهد و در دعا (برای آن حاجت پافشاری کند، خواه دعایش اجابت شود و یا نشود.» (همان، ح 5666) ولی با توجه به آیات و روایاتی که در بالا ذکر شد، نتیجه می گیریم که: در دعاها اصرا کنیم، اما از خداوند بخواهیم در صورت خیر مصلحت خویش، حاجت ما را برآورده کند؛ زیرا همه ی خیرها به دست اوست (بیدک الخیر).
به بیان دیگر، در دعا اصرار کن ولی این قید را هم بیاور که: اگر خیر دنیا و آخرت من در اجابت این دعا است، دعایم را مستجاب کن.
حقیر فردی را می شناسم که میگفت: از خدا دو چیز را به اصرار گرفتم، چنان ضرری دیدم که دیگر محال است چیزی را به زور از خدا بخواهم؛ یکی ازدواج با کسی که خانواده ام صلاح نمی دیدند و از شب ازدواج و در طول زندگی آزارهای زیادی از همسرم دیدم. دیگری زندگی کردن در خارج از کشور که به سختی های زیادی دچار شده ام و خود و همسر و فرزندم مجبوریم با سختی کار کنیم تا امورات ابتدایی ما فراهم شود؛ در حالی که در ایران وضعی بسیار بهتر از این شرایط را داشتیم.
2- بدانیم و باور کنیم که خداوند بخیل نیست و دستش برای برآوردن حاجات ما، باز است و او از هر کس دیگری به ما مهربان تر است. و نیز باور کنیم که خداوند عالم بر هر خیر و شری است و هیچ خیری را از بندگانش دریغ نمی کند.
3- در برخی از دعاها – مانند طلب هدایت- هیچ شری نیست؛ بلکه سراسر خیر است. لذا می توانیم اینگونه دعاها را بی هیچ قید و شرطی از خداوند درخواست کنیم و بر آن اصرار ورزیم. ولی اجابت برخی از دعاها ی معنوی نیز ممکن است به صلاح ما نباشد! امام باقر یا امام صادق (علیهماالسلام) میفرمایند: «خدای تبارک و تعالی می فرماید: همانا برخی از بندگانم از من (توفیق) انجام طاعتی را می طلبد تا بدان سبب او را دوست بدارم اما من از او دریغ می کنم تا مبادا بر اثر عمل خود دچار عجب و خودپسندی شود.» (همان، ح 5715)

دوست عزیز!
مساله ای که از اهمیت زیادی برخوردار است توجه به حقیقت دعا و پی بردن به ارزش دعاست؛ اینکه به دعا تنها به چشم وسیله ای برای گرفتن حاجت نگاه نکنیم، یعنی نفس دعا کردن، عبادت است و دعا کننده چه حاجت بگیرد و چه نگیرد عبادت کرده و به خداوند نزدیک شده است.
امام باقر (علیه السلام) می فرمایند: افضل العبادة الدعا (همان، ص1644) دعا برترین عبادت است. امام علی (علیه السلام) فرمودند: احب الاعما ل الی الله عزوجل فی الارض الدعا (همان، ص1646) محبوبترین کار نزد خدای عزوجل در روی زمین دعاست.
در روایتی از امام صادق (علیه السلام) آمده که: دعا کن و مگو کار، گذشته است (و آنچه مقرر شده همان میشود) همانا نزد خداوند عزوجل مقام و منزلتی است که جز با درخواست به دست نمی آید. (همان، ص1646)
پیروز و موفق باشید.