من حدود ده ماه است که ازدواج کرده ام و در این مدت حس می کنم ارتباط قلبی ام با خدا کمرنگ شده است و با خدا غریبه تر شده ام چون توجه ام بسیار به سمت همسرم است و تمام افکار و تمرکز و احساس من به او مشغول است و حتی اهداف و قول و قرارهایم با خدا نیز کمرنگ شده. البته وقتی از همسرم دورم ارتباطم با خدا بهتر است. اما دوریش هم زجرآور است. چه کنم؟
از این که با ما سوال خود را در میان گذاشته اید از شما متشکریم. امیدواریم پاسخ گویی مناسبی برای این حس اعتماد شما باشیم.
هر که را جامه ز عشقى چاک شد--- او ز حرص و عیب کلى پاک شد
شاد باش اى عشق خوش سوداى ما--- اى طبیب جمله علتهاى ما
اى دواى نخوت و ناموس ما--- اى تو افلاطون و جالینوس ما
جسم خاک از عشق بر افلاک شد--- کوه در رقص آمد و چالاک شد

«عشق و علاقه»

انسان طوری طراحی شده است که به این و آن دل می سپارد. این گرایش ها از آن رو است که برخی از این عشق و علاقه ها برای زندگی انسانی لازم و ضروری می باشد و در سایه ی این گرایشات است که زندگی زیباتر و دل نشین تر می گردد. اثرات این کشش ها تا جای است که حتی انسان را به خُلق های بزرگی چون ایثار و فداکاری نزدیک می کند. عشق و محبت همسران نسبت به یک دیگر یکی از این گرایش های بنیادی است. در مقابل بعضی از دل دادگی ها نیز مایه ی سقوط انسان است؛ همانند مال و مقام.
خداوند متعال در کلامش بر عشق و محبت همسران مهر تأئید نهاده و بلکه آن را خود در بین بندگانش برای برقراری نظام هستی به ودیعه نهاده است «و از نشانه‏هاى او اینکه همسرانى از جنس خودتان براى شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد در این نشانه‏هایى است براى گروهى که تفکّر مى‏کنند!»(روم/21).
پروردگار زن و مرد را آفرید و برای بقای نسل و روابطی حسنه در کانون خانواده بین زن و مرد کششی قرار داده است که این امر عامل محبت و مودت است. بقدری این مسئله دقیق و در زندگی تأثیر گذار است که خداوند آن را آیت و نشانه ای برای شناخت خود معرفی می کند.

«طبیعی»
این یک امر طبیعی است که شما به همسرتان علاقه داشته باشید، اگر غیر از این بود مسئله ساز بود.
از طرفی چون مدت زیادی از ازدواج تان نمی گذرد، این عشق، علاقه و توجه به همسر را چنین قلمداد می کنید که طبیعی نیست. در صورتی که دست خدا بر چنین کاری زده شده است.
این احساس دوری شما از خدا نیز از این جا نشأت می گیرد که شما گمان کرده اید که به غیر از یاد و محبت خدا کسی دیگر در وجود ما نباید حتی جوانه بزند. از این رو در حال حاضر که شما به همسرتان علاقه دارید و محبت ایشان در دل شما شعله ور گشته است، به نظرتان می رسد که از خدا دور شده اید. اما دوباره تذکر می دهیم که این محبت را خدا در بین شما قرار داده است و محبت به همسر جدای از محبت خدا نیست.
از طرفی تغییر و تحولات زندگی نوعاً حالات روحی انسان را نیز دستخوش تغییر می کند، که مقداری زمان می برد که به آن رُخ داد عادت پیدا کنیم، و دوباره به برنامه و حالاتی که داشته ایم دست پیدا کنیم؛ خصوصاً تغییر مهمی چون ازدواج.

«پُلی بزنید»
در همین محبت به همسر می توان خدا را وارد کرد، بدون آن که به رابطه ی شما اثر سوء بگذارد. بلکه بدین وسیله محبت را در کانون خانواده بیشتر تزریق نمائید، و آن عمل به روایت پیامبر خدا - صلی الله علیه و آله و سلم- است، آنجا که فرمودند:« ... و جهاد زن خوب شوهردارى کردن است...»(تحف العقول/ترجمه جعفرى/ ص60).
بنابراین همان طور که جهاد مردان رزم در میدان کار زار است، جهاد شما نیز در خوب شوهرداری کردن می باشد. از این رو هر کاری در منزل انجام می دهید، برای دل شادی همسرتان باشد و این کار را با توجه به امر خدا بکار بگیرید، که این خود عبادتی است بس بزرگ، و روح بندگی را در شما تقویت می کند.

«برنامه ریزی»
با برداشتن برنامه ی عبادی منظم هم می توانید به زندگی خود رسیدگی کنید و نیز به قُرب خداوند نائل شوید. به طور مثال هر روز حتماً مقداری قرآن تلاوت کنید و سعی داشته باشید نماز اول وقت به تأخیر نیافتد.

«تفکر»
تفکر مایه ی هدایت انسان به هادی است. از این رو در قسمت پایانی سوره ی روم آیه 21 تأمل و تدبر کنید و پاسخ این سوالات را بدهید: که این کیست که این محبت را در درون افراد قرار داده است؟ او کیست که بدین وسیله نسل بشر را تظمین نموده است؟ به راستی پروردگار هستی از چه علم و قدرت عظیمی برخوردار است که«جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ فی‏ ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُون؛ و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد در این نشانه‏هایى است براى گروهى که تفکّر مى‏کنند!»

حدیث پایانی:
امام صادق - علیه السلام- فرمودند:«سه چیز همیشه کمیاب است: برادر دینی، همسر شایسته و همراه در دینداری، و فرزند سر به راه؛ هر که یکی از این سه را داشته باشد به خیر دنیا وآخرت و بهره فراوان دنیا دست یافته است».(میزان الحکمه/ ج 3/ ص 545)