با سلام. دوست گرامي. بنده به عكس شما تمام ناراحتي ام از اين است كه چرا عمرم دارد به سرعت مي گذرد. چرا نمي توانم از لحظه لحظه هاي آن استفاده كنم. حتي از خوابيدن سخت بيزارم. وحشت مي كنم از اينكه شبها مثلا شش ساعت مي خوابم. اگر مي توانستم تمام ساعت ها بيدار مي ماندم و به چيزهايي كه دوست دارم فكر مي كردم. گاهي واقعا تعجب مي كنم بعضي ها از خودكشي حرف مي زنند. از اينكه اين زندگي همه اش سختي است و اصلا بدرد نمي خورد و از اين حرفها. خوب فكر مي كنم اين دسته به خاطر اينكه زندگي را و به خصوص خدا را نمي شناسند اين حرفها را مي زنند. اگر كسي خدا با بشناسد انقدر غرق در خدا و زيبايي هاي خدا مي شود كه حاضر نيست حتي لحظه اي را از دست بدهد. عرفا اينطوري بودند. ما قدر دنيا را نمي دانيم. دنيا محل خدايي شدن انسان است. ما بايد در مسير خدايي شدن حركت كنيم. اگر در اين مسير باشيم هرگز نااميد نمي شويم و كسي كه عاشق خدا است براي رسيدن به او تلاش مي كند اصلا سختي برايش بي معنا مي شود. تمام سختي هاي زندگي براي آدم عاشق لذت بخش مي شود. سختي كشيدن در راه محبوب است. محبوبي كه ما را مي بيند و مي داند و تلاش ما را بي پاسخ نمي گذارد و او هم عاشق ما است.