مثلاً من قدم در راه با شکوهه اسلام و دینداری میگذارم. اما پس از مدتی همان آدم گناهکار قبلی میشوم. لطفاً علت آن را برای من ذکر کنید؟

زندگی دنیا دارای قوانین و ضوابطی است که خدای حکیم و دانا، بخاطر رساندن خیر و نیکی به بندگان و شکوفا کردن استعدادهای آن ها، آن قوانین را وضع کرده است.
یکی از ضوابط مهم اختیاری بودن زندگی برای انسان است. خداوند به بشر،«اختیار» داده است؛ چون می خواست انسان ها به جایی برسند که مسجود ملائکه گردند و این امر حاصل نمی شد، مگر این که انسان ها دارای اختیار باشند و راه سعادت و شقاوت خویش را، با اختیار خود طی کنند و در این راه استقامت داشته باشند.
تصور کن، اگر هر کس مجبور بود که خوب باشد و یا مجبور بود که بد باشد؛ آیا دیگر رشد و تعالی و پاداش و کیفر و بهشت و جهنم، معنی داشت؟
البته حضرت حق، همه ی انسان ها را به انتخاب راه فلاح و رستگاری دعوت نموده است و با فرستادن پیامبران و اولیای الهی، دادن عقل و قوای تشخیص حق از باطل، فرستادن کتابی که بیانگر انتخاب راه انسانیت و پرهیز از صفات حیوانی است، محبت و لطف خود را بر همگان تمام کرده است.

ذکر چند نکته لازم و راهگشا است:
-علت اصلی مشکل شما این است که با فلسفه دین به صورت عمیق و اصولی آشنا نیستید و یا یقین ندارید. برای رفع مشکل اولین و مهمترین نکته این است که بدانی دین چیست و برای چه منظوری است و چه روشی را به انسان آموزش می دهد. در این زمینه گفتنی است: دین در یک کلام می خواهد به انسان خدا خدا کردن را آموزش بدهد. می خواهد انسان را خدایی کند. دین به انسان می آموزد که تو اگر می خواهی به کمال و سعادت برسی باید خدا خدا کنی یعنی فکر و ذکرت خدا شود, همانگونه که خود انبیا فکر و ذکرشان خدا بود و فقط از خدا صحبت می کردند و برای او عمل می کردند تو هم باید تمام زندگی ات را روی خدا متمرکز کنی.
سر مطلب هم این است که ما مخلوق و مظهر خداییم و تمام وجود و صفات و کمالات مان از خدا است و هر چه داریم و می خواهیم از منبع قدرت خداوند تامین می شود و باید بشود, روی این سیستم که همان اندیشه توحید است, راه رسیدن به کمال هم جز ارتباط با خدا و تمرکز در خدا و خدا خدا کردن نیست.

آنگاه گناه و خطا در حقیقت ضد این راه می شود. گناه یعنی نفس نفس کردن و غلطیدن به ورطه خودیت و شیطان پرستی که درست نقطه مقابل خدا خدا کردن و توحید است.

فلسفه دین چیزی جز از خود گذشتن و توجه تام به خداوند و یاد دائمی او نیست, اگر در انسانی این فلسفه جا بیافتد و باور کند که تنها راه صحیح را انبیا با اصل توحید و تمرکز در خدا در زندگی به او آموخته اند و سایر راه ها و توجه ها خطا است, تازه روی ریل اصلی زندگی سعادت مندانه می افتد و دیگر حاضر نیست قطار زندگی خود را با گناه و سرپیچی و عصیانگری از این ریل خارج نماید.
- انجام واجبات و ترک محرمات، در صورت داشتن بینشی توحیدی و صبر و استقامت در برابر امتحانات الهی، در وجود انسان مستقر می شود؛ بدین معنا که: اولاً باور کنیم که انجام هر واجب و ترک هر محرمی به سود و نفع خود ما است و هیچ نفع و ضرری از جانب ما به حضرت حق نمی رسد، ثانیاً: اگر چه حرکت در این مسیر سخت است و انسان باید از خودیت ها و هواهای نفسانی خویش بگذرد, تحمل و بردباری خویش را افزایش بدهیم و تصمیم بگیریم که در عمل، استقامت و پایداری داشته باشیم.
تنها در این صورت است که ایمان، در وجود انسان مستقر می شود؛ یعنی چنین کسی دیگر به گناه باز نمی گردد. اگر ما باور کنیم که گناه، به مانند نجاسات می ماند، تصور آن هم برایمان چندش آور و کریه است! و این مطلب حاصل نمی شود، الا به امتحانات متعدد؛ در دوران زندگی و پیروزی و سربلندی از امتحانات.
- با دوستانی که اهل طاعت و توحید اند، ارتباط برقرار کن و اوقاتی را با آنها سپری کن. این ارتباط باعث می شود شما نیز از معصیت فاصله بگیریید.
-عزم و اراده ی خود را قوی کنید.
راه های تقویت اراده :
1- تقویت بینش توحیدی :
بدانیم و باور کنیم که معصیت، خواری می آورد و طاعت، عزت. رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم ) فرمودند: «هر کس که می خواهد بدون آنکه مالی در کف داشته باشد بی نیاز باشد و بدون آنکه فامیلی وعشیره ای و خدم و حشمی داشته باشد، عزیز و محترم باشد و بدون آنکه در راس یک قدرت اجتماعی باشد و پستی را قبضه کرده باشد، مهابت وصلابت داشته باشد، راهش این است که خود را از خواری معصیت و گناه، خارج کند وبه عزت طاعت پرودگار، پیوند کند .»
تقویت اینگونه تفکر در زندگی و باور به اینکه با گناه، جز خواری نصیبمان نخواهد شد، موجب می گردد عزم واراده ی انسان قوت یافته، در جهت صلاح خویش و پرهیز از گناه تلاش کند.
2 - تمرین در جهت تطهیر قوای فکر:
انسان هر قدر هم از معاصی دوری کرده، سعی در ترک محرمات کند و به عبارت دیگر هر قدر، اراده ی خود را در اجتناب از معصیت قوی کند، اما اگر فکر پاک وطاهر و به دور از معصیت نداشته باشد، سعی و تلاش و ارداه ی او نتیجه ای نخواهد داد؛ چرا که معمولا قبل از فعل معصیت، فکر معصیت به سراغ انسان می آید و فکر آلوده، همه ی اراده ها را ضعیف خواهد کرد.
بنا براین شما دوست عزیز، سعی کنید فکر خود را به امور شریف و پاک مشغول دارید و هرگاه فکر گناه به سراغتان آمد، با یاد خدا و تغییر حالت و وضو و توسل، آن فکر را از خود دور کنید. موفقیت دراین امر، اراده ی شما را در پرهیز از گناه، تقویت خواهد کرد.
3 - ارزش قائل شدن برای خود:
معمولا انسانها یی که برای خود، ارزش قائل نیستند، از اراده ی ضعیف برخوردارند. انسانی که روح خود را الهی می داند و هدفی مقدس دارد، برای خود، ارزش قائل است؛ و در جهت هدف خود سعی وتلاش می کند. به عبارت دیگر انسانهایی که ازکرامت نفس برخوردارند، خود را به ارزانی یک گناه، نمی فروشند!
4 – حرکت گام به گام :
برای تقویت اراده، از کارهای کوچک شروع کنید و پس از گذشت مدتی و کسب موفقیت در کار قبلی، به کار و هدف بعد بپردازید. در واقع تا در کار وتصمیم اول موفق نشده اید، به سراغ هدف دوم نروید. تصمیم به انجام کارها ی متعدد وسنگین، یعنی انجام ندادن آن کارها!
5– دوری از حب و علاقه ی دنیا:
یکی از عوامل مهم در ضعف اراده حب دنیا است. نداشتن حب دنیا به منزله ی عدم استفاده از دنیا نیست؛ بلکه به این معنا ست که از دنیا به اندازه ی نیاز بهره مند گردیده، از دنیا زدگی و غوطه ورخوردن در تجملات وتنوع طلبی اجتناب کنید. در این صورت قوای جسمانی و فکری شما در جهت مثبت و رشد و تعالی صرف خواهد شد.
امیر مومنان حضرت علی (علیه السلام) فرمودند : «ولا تَجتمع عزیمه وولیمه» به دست آوردن ارزشهای والا با خوش گذرادنی میسر نیست.
6- مطالعه ی روایات و احادیث در خصوص اراده:
جهت اختصار به ذکر آدرس احادیثی در نهج البلاغه اکتفا می کنیم:
- خطبه ها: 1 بند 32 - 109 بند 12 - 91 بند 82 - 151 بند 1 - 237 - 176 بند 3 - 2 بند4 - 91 بند 58 .
حکمتها: 417 - 179
و نکته ی آخر و پایانی اینکه: با دعا و استغفار وتوکل به خدای مهربان و توسل به اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) به ویژه حضرت ولی عصر (عج الله تعالی فرجه الشریف)، ارداه ی خویش را در ترک گناهان و عمل به واجبات و طاعت الهی قوی کنید.
در پایان برایت آرزوی موفقیت دارم.