سخت گرفتن زندگی بر خود چه حکمی دارد؟ (بنا به نظر شهید مطهری در کتاب بیست گفتار این کار سیره اولیا است.) از جمله این هاست: کم غذا خوردن. شهید مطهری در فصل امام موسی کاظم (ع) از این کتاب از قول امیرالمؤمنین-علیه السلام- می فرمایند: کم خوردن نه تنها قوت بدن را کاهش نمی دهد بلکه بدن را قوی تر هم می کند. از طرفی ما از قول اساتید اخلاق می شنویم که جوان باید به خواب و خوراک خود خوب برسد و قوی باشد. این تناقض چگونه حل می شود؟

اخلاق، پروراندن ارزش ها را بعهده دارد؛ از جمله: راستگویی، دستگیری از مردم و... در اخلاق صحبت از انفاق و ارزش آن به میان می آید، اما معمولا بحثی از کم خوری و کم خوابی در میان نیست.
کم خوردن و کم خوابیدن، نوعی ریاضت نفس است که «عرفان» متکفل آن است. سخت گیری برنفس از مؤلفه های عرفان است که مرحله ای بالاتر از اخلاق می باشد. به عبارت دیگر، ریاضت نفس یک سروگردن برتر از اخلاق است.
کسانی که می خواهند به مرتبه ی بالاتر از اخلاق برسند، نه تنها دروغ نمی گویند، بلکه در هیچ حرف لغوی هم وارد نمی شوند. و بعنوان مثالی دیگر می توان گفت: اگر کسی بخواهد به قله های عرفان دسترسی پیدا کند، نه تنها از لقمه ی حرام اجتناب می کند، بلکه از حلال نیز به میزان ضرورت بهره می برد؛ زیرا عارف همواره به دنبال این است که بار اضافی را از روی دوش خود بردارد و هر غیر ضرورتی را به منزله ی غل و زنجیر در راه رسیدن به اهداف خود می بیند.
بنابراین، در خصوص سؤال شما دوست عزیز شاید بتوان اینطور نتیجه گرفت که: در مرتبه ی علم اخلاق، همینکه انسان از لقمه ی حرام اجتناب کند کفایت می کند و علم اخلاق، سخت گیری بیش از این را از شما نمی خواهد؛ ولی اگر بخواهید به مراتب بالاتری قدم بگذارید، می بایست با ریاضت های شرعی، نفس خود را از برخی حلال ها نیز باز دارید؛ در این صورت است که بدن، بدلیل قوت نفس، قوی تر نیز می گردد. پس تناقضی در میان نیست بلکه مراتبی است در طول یکدیگر.