نظر بنده این است که انسان به 2 دلیل نیازی به دعا کردن ندارد: 1- خواجه خود صفت بنده پروری می داند. 2- تا آنجایی که می دانم حدیث داریم که قبل از اظهار نیاز مومن(؟) حاجتش را برآورده کنید( مضمونی که به خاطر دارم) یعنی اگر خانه می خواهیم یا زن یا خود خدا را نیازی به خواستن نیست؛ خودش اگر صلاح بداند می دهد، موافقید؟

پاسخ شما دوست عزیز را در دو قسمت جداگانه پی میگیریم:
در قسمت اول، نیاز به توضیح درباره دو دلیل شما می باشد؛ دلیل اول شما در عدم نیاز به دعا اینست که خواجه خود صفت بنده پروری داند. پرسشی که در اینجا مطرح است ،اینست که چرا لازمه بنده پروری خدایمتعال را در بی نیازی از دعا بدانیم و به عبارت روشنتر چرا فکر کنیم که بنده پروری خدای متعال مستلزم عدم درخواست از او می باشد. در حالی که حق تعالی در جای جای قران کریم به بندگان خالص خود امر به دعا فرموده است و ترک دعا را استکبار می داند.(غافر،60) بی شک چنین امری نشان از اهمیت دعا در سیر بندگی دارد. خدای متعال خود میداند که در رشد بندگان چه چیزی لازم است و چه چیزهایی مضر می باشد و همو به دعا امر کرده است.
دلیل دوم شما نیز از چند جهت دارای خدشه می باشد که به برخی از انها اشاره می نماییم:
1.گرچه احادیثی مانند انچه شما نقل کرده اید موجود می باشد اما این احادیث در کنار احادیث دیگر معنای کاملی پیدا می کند، ما به برخی از انها اشاره می نماییم؛ حضرت امیر علیه السلام با فرض اینکه انسان از اظهار نیاز، بی نیاز نیست، از خدایمتعال می خواهد که حاجت او را به «شرار خلق» نیندازد بلکه انرا به انسان خوش برخورد، سخی و کسی که منت نمی گذارد بسپارد. (بحار الانوار78/56/111) و نیز از امام سجاد علیه السلام در روایتی امده است که می فرمایند نگویید اللهم اغننی عن خلقک (بار الهی مرا از خلق خود بی نیاز فرما) زیرا چنین نیست که مردم از یکدیگر بی نیاز باشند، بلکه بگویید اللهم اغننی عن شرار خلقک (پرورگارا مرا از شرار خلقت بی نیاز کن)(تحف العقول278-294)، و این نشان می دهد که امام علیه السلام، اظهار نیاز در مخلوقات را امری طبیعی می دانند.که چنین احادیثی نشان می دهد که وظیفه کسی که اظهار نیاز مینماید با کسی که بر اورنده نیاز است متفاوت می باشد.
2.شما دوست عزیز در دلیل دومتان دچار یک قیاس شده اید، به فرض که در مخلوقات ، به بر اورده شدن حاجت قبل از اظهار نیاز سفارش شده است اما نمی توان حکم رابطه ای که بین مخلوقات برقرار است به ارتباط بین خدا و مخلوقات، حمل نمود. ما به دلایل زیادی، امر به دعا کردن شده ایم؛ که در سه شاخه کلی به این دلایل اشاره می کنیم:
-کتاب الهی(قران کریم): ایات بسیار زیادی در قران کریم امر به دعا می فرمایند از جمله: (فرقان/77،غافر/60،بقره/186)
-سنت پیامبر و اهل بیت علیه السلام: که از این بندگان کامل الهی ، روایات بسیاری در باب دعا کردن، شرایط دعا و اجابت ان، دعا کردن ولو برای حاجات کوچک، موانع اجابت دعا، آداب دعا و دعاهای مستجاب و غیر مستجاب و... رسیده است؛ که این نشان از اهمیت دعا در نظر ایشان دارد و تبلور ان را می توان در صحیفه سجادیه امام سجاد علیه السلام مشاهده نمود.(برای اطلاعات بیشتر به میزان الحکمه اثر اقای محمدی ری شهری، باب دعا مراجعه کنید)
-عقل و عرف: اگر رابطه بنده و مولا را در نظر بگیریم و انرا به عقلا و مردم عرضه داریم، در حالت طبیعی همه عقلا، رسیدگی مولا به بنده ای که دائما از او درخواست نموده و چشم نیاز به او دارد را بر بنده ای که از مولا هیچ نخواسته و خود را بی نیاز از مولا می داند ، ترجیح می دهند. و علاوه بر ان همانگونه که لازمه بندگی مولا بودن بر اورده کردن حاجت عبد قبل از درخواست اوست؛ لازمه بندگی هم در خواست و اظهار عجز کردن در مقابل مولا است.
در رابطه خدا و مخلوقات هم اجابت قبل از مسالت و درخواست را می توان مشاهده نمود؛ مانند وحی خدایمتعال به حضرت داوود فرموده است: عبدی که همه دستورات ما را انجام دهد، حاجتش را قبل از درخواست او عطا میکنیم (بحار الانوار93/376/16) و روایاتی از این قبیل (مانند: کنز العمال/1874،تنبیه الخواطر/2/108) و هم اجابت بعد از دعا در آیه ای که فرموده است: ادعونی استجب لکم. دعا کنید تا اجابت کنم. البته همیشه دعا کردن نیز لازمه اجابت نیست کما اینکه در احادیث بسیاری داریم که دعای برخی از مردم مستجاب نمی شود مانند: کسی که در خانه نشسته و دست از تلاش بردارد و در ان حال از خداوند درخواست روزی نماید. (الدعوات33/75)
نتیجه:
همه احکام و روابطی که بین مخلوقات برقرار است را نمی توان بر رابطه بین خداوند و مخلوقات حمل نمود؛ و دعا و طلب درخواست نیز از این گونه می باشد. و نمی توان با قیاس کردن این دو ارتباط ، احکام انها را به یکدیگر سرایت داد. نکته ای که در پایان ذکر ان ضروری به نظر می رسد اینست که به نظر می رسد شما دوست عزیز، دعا و اثر ان را فقط اجابت ان می دانید در حالی که دعا در حقیقت بهترین عبادت و مخ عبادت مومنین است و نقش اصلی اش در رشد و تعالی انسان و تحکیم و گشترش رابطه با خدای متعال می باشد، تکیه بر قدرتی بی نهایت، ازدیاد صبر در انسان و در نتیجه رسیدن به ارامش روحی و معنوی از آثار دعا است و این همه دعا کردن را ضروری می نماید.