آیا 3 روز گرسنه ماندن اهل بیت و دادن افطار شان به سائل صحیح است؟ و اگر آری این عمل صحیح است که ما هم از این کارا کنیم مثلا خودمون و خانوادمون گرسنگی بکشیم ... آیا اگر ما بکنیم یه نوع تصوف و ریاضت غلط نیست؟

از این که با این نهاد در ارتباط هستید، از شما متشکریم و امیدواریم پیرو راستین دین مبین اسلام باشیم.
صبر و ایثار و سخاى نفس و جود--- باد داده کان بود اکسیر سود
فکر آن باشد که بگشاید رهى---راه آن باشد که پیش آید شهى‏
«رشد»
برای این که به قرب الهی بار یابیم، راهی جزء ایمان و عمل صالح نیست. از این رو خدای متعال این دو عامل سعادت را در بسیاری از آیات در کنار هم ذکر کرده است و از این رو می خواهد انسان ساز بودن این دو امر تنبُه دهد؛« وَعَدَ اللَّهُ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ عَظیمٌ؛ خداوند، به آنها که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده‏اند، وعده آمرزش و پاداش عظیمى داده است».1 
همان طور که ایمان افراد در یک سطح قرار ندارد، اعمال آنها نیز با یک دیگر متفاوت می باشد. ایمان باور قلبی به واقعیت هستی است، و عمل صالح حرکت کردن به آن سو است. در بین اعمال صالح گذشت، ایثار و انفاق جایگاه ممتازی دارد؛ «لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ شَیْ‏ءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلیمٌ؛ هرگز به (حقیقت) نیکوکارى نمى‏رسید مگر اینکه از آنچه دوست مى‏دارید، (در راه خدا) انفاق کنید و آنچه انفاق مى‏کنید، خداوند از آن آگاه است».2
میل و عشق آن شرف هم سوى جان---زین یحب را و یحبون را بدان‏
گر بگویم شرح این بى‏حد شود---مثنوى هفتاد من کاغذ شود
حاصل آن که هر که او طالب بود---جان مطلوبش در او راغب بود
در روایات به خوبی اشاره به لایه های عمیق و زیرین انفاق شده است. پیامبر خدا -صلی الله علیه وآله- می فرماید: «سه چیز از ایمان است: انفاق کردن در زمان تنگدستی، رواج دادن سلام در عالم، و انصاف داشتن».3
امام علی -علیه السلام- می فرماید:«ایثار، اوج نیکوکاری است» در روایتی دیگر فرمودند :«در هنگام ایثار است که گوهر کریمان، نمایان می شود». 4

«گذشت از خود»
در انفاق و گذشت, عبور از خود رُخ می دهد، از این رو آدمی می تواند به بارگاه الهی راه یابد. در تمام امور زندگی باید از افراط و تفریط بر حذر بود، حتی در انفاق؛«وَ الَّذینَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ یُسْرِفُوا وَ لَمْ یَقْتُرُوا وَ کانَ بَیْنَ ذلِکَ قَواماً؛ و کسانى که هر گاه انفاق کنند، نه اسراف مى‏نمایند و نه سخت‏گیرى بلکه در میان این دو، حدّ اعتدالى دارند».5
اما در مواقع خاص لازم می آید، انسان دیگران را بر خود مقدم نماید. به طور مثال ما به پول احتیاج داریم، اما یکی از بستگان ما نیز برای جراحی فرزندش به پول نیاز دارند؟ در این موقع چه باید کرد؟! در این موقع می توان گفت، باید اندازه نگه داشت؟ اندازه این است که از خودت بگذری و به او کمک کنی. در این صورت انفاق و ایثار نه تنها زیاد روی نیست، بلکه ترک آن اخلاقی نیست.

«سوال شما»
پرسش شما در مورد این آیه ی شریفه است« وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‏ حُبِّهِ مِسْکِیناً وَ یَتِیماً وَ أَسِیراً؛ و غذاى (خود) را با اینکه به آن علاقه (و نیاز) دارند، به «مسکین» و «یتیم» و «اسیر» مى‏دهند».6  این داستان که در مورد اهل بیت –علیهم اسلام- است، قرآن نامشان را ابرار خوانده، و از کارهایشان یعنى وفاى به نذر و اطعام مسکین و یتیم و اسیرشان خبر داده، ایشان را مى‏ستاید، و وعده جمیل به ایشان مى‏دهد. خدای عالم کار ائمه هدی –علیهم السلام- را در امر انفاق می ستاید؛ همان خدای که در مورد انفاق امر فرموده بود، که زیادی روی نکنید. از این رو می توان فهمید این کار نه تنها ایراد ندارد, بلکه نشان از خدا محوری آن بزرگواران دارد؛«إِنَّما نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِیدُ مِنْکُمْ جَزاءً وَ لا شُکُوراً؛ (و مى‏گویند:) ما شما را بخاطر خدا اطعام مى‏کنیم، و هیچ پاداش و سپاسى از شما نمى‏خواهیم».7  در ضمن اگر چه اهل بیت عصمت و طهارت- علیهم السلام- غذا و افطار خود را به فقیران دادند، اما با نوشیدن آب خود را حفظ می نمودند و اگر چه این خانواده، اهل گذشت بودند، اما این گونه نیز نبوده که از گرسنگی جانشان در خطر باشد. مطلب مهم دیگر این که خود آن بزرگواران به عمد این نوع ریاضات را انجام نمی دادند، بلکه فقرا، مسکینان و اسیران جزء این خاندان کسی را نمی شناختند که این گونه آنها را مورد تکریم قرار دهد. در این سه روز اهل بیت عصمت و طهارت اخلاصی از خود نشان دادند، که سوره ی انسان در شأن آنان نازل شد.

«پیرو باشیم»
دین ما را دعوت به اطاعت از امامان نموده است، بلکه آن بزرگواران دین را برای ما به ارمغان آورده اند، ما را به صراط مستقیم دعوت نموده اند. بر این ادعا سخن حضرت علی – علیه السلام- گواه است. حضرت در نامه ای خطاب به عثمان ابن حنیف والی خود در بصره نوشت:
«بدان که پیشوای شما بسنده کرده است از دنیای خود به دو جامه فرسوده و دو قرص نان را خوردنی خویش نموده، بدانید که شما چنین نتوانید کرد. لیکن مرا یاری کنید به پارسایی و در پارسائی کوشیدن و پاکدامنی و درستی ورزیدن».8
در این نامه حضرت به عدم لزوم و وجوب روشی که وی در پیش گرفت، بر دیگران تأکید می ورزد و توصیه می فرماید که در این کار او را یاور باشند.


«زیاد روی، نه»‏
امام باقر به نقل از پیامبر اکرم- صل الله علیهما- می فرماید:«از این نکته آگاه باشید که هر عبادتى شورى در دل مؤمن ایجاد مى‏کند که بعد از مدتى به سردى و سستى مى‏گراید. هر کس شور و شوقش به عبادت در سر حد سنت و روال من پایدار بماند رهیاب است و هر کس در اثر شور و شوق عبادت از سنت و روال من درگذرد گمراه است. این را دانسته باشید که من شبها هم نماز مى‏خوانم و هم استراحت مى‏کنم و مى‏خوابم. روزها گاهى روزه مى‏گیرم و گاهى افطار مى‏کنم. من به موقع مى‏گریم و به موقع مى‏خندم. هر مؤمنى که از مسیر و سنت من اعراض کند با من که رسول خدا هستم پیوند ندارد...».9
از این رو باید مراقب خود باشیم، تا در مسیر الهی قرار بگیریم، و الگوی ما پیامبر اکرم و جانشینان به حق ایشان باشد؛«قُلْ إِنْ کُنْتُمْ‏ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ؛ بگو اگر راستى خدا را دوست دارید باید از دستورات و خواسته‏هاى او که بوسیله من بشما ابلاغ مى‏شود متابعت و پیروى کنید تا در نتیجه خدا هم شما را دوست داشته و گناهان شما را ببخشد».10 با این توضیحات معلوم می شود، که درچه مواردی باید، انفاق داشت و با رعایت این موارد ریاضت نابجا به هیچ وجه تحقق پیدا نخواهد نمود. شما واجبات و محرمات را در دستور کار خود قرار دهید، به آن درجات بالای قرب الهی نائل خواهید شد.

خاصه آن منفق که جان انفاق کرد--- حلق خود قربانى خلاق کرد
حلق پیش آورد اسماعیل‏وار--- کارد بر حلقش نیارد کرد کار
---------------------
1  . مائده/9.
2  .آل عمران/92.
3  . میزان الحکمه،ج 1، ص 415 .
4  . میزان الحکمه، ج 1، ص 24 .
5  .فرقان،25.
6  .انسان/8.
7  . انسان/8.
8  . نهج البلاغه، نامه 45.
9  . گزیده کافى، ج‏1، ص: 170.
10  . آل عمران/ 31