چگونه قبولی تمام کارها مشروط به قبولی یک عمل همچون نماز است؟
به سوالی که مطرح نموده اید از دو منظر می توان پاسخ داد :
اول : نماز مقبول، شرایطى دارد؛ از جمله شرایط ولایی ، اقتصادی ، اجتماعی ، خانوادگی و ... که همگی بیانگر آن است که این عمل عبادی به عنوان ستون دین با تمام زندگى انسان و اعمال عبادی دیگر او مرتبط است؛ یعنى، شاخصى است که مى‏توان مطلوب بودن و الهى بودن یک زندگى را با آن سنجید.بگونه ای که اگر نماز با تمامی شرایط اقامه گردد نشان دهنده رعایت این شرایط توسط فرد در تمامی جوانب زندگی و اعمال عبادی او می باشد و اگر این شرایط برای نماز – به عنوان ستون دین - رعایت نگردد نشان دهنده عدم رعایت این شرایط در دیگر اعمال عبادی نیز می باشد .

به عنوان نمونه یکی از شرایط قبولی نماز کسب درآمد از راه حلال و پرداخت زکات می باشد و اینکه انسان از راه خیانت در معامله درآمدی را کسب نکرده باشد ؛ حال اگر کسی که برای قبولی نمازش - به عنوان ستون دین - این شرایط را رعایت نکرده به گونه ای که از سوی خداوند مورد قبول واقع نشده، بطور مسلم برای دیگر اعمال عبادیش مانند حج نیز این شرایط را رعایت ننموده و معلوم می شود که دیگر اعمال نیز قابلیت پذیرش را نخواهد داشت .
از همین جا درمى‏یابیم که نماز معیارى است که قبولى اعمال دیگر را نیز مى‏توان با آن سنجید. پس اگر نماز قبول باشد، کارهاى خوب دیگر نیز قبول است و اگر مردود باشد، چنان بر مى‏آید که اشکال ریشه‏اى در اعمال وجود دارد و نمی تواند مورد قبول خداوند قرار گیرد.
دوم : این مساله بیانگر آن است که نماز از جایگاهی ویژه برخوردار می باشد ودر روز قیامت اول به نماز نگاه میشود اگر پذیرفته شود یعنی با شرایط آن از جمله اعتقاد به ولایت و دیگر چیزهایی که در آن شرط است انجام شده باشد ما بقی اعمال نیز به مانند آن است ونیاز به دقت در آن نیست چون آن اعمال هم به مانند نماز عمل عبادی است واگر نماز که راس اعمال عبادی است مشکل اساسی داشته باشد قطعا دیگر اعمال نیز دچار مشکل است و به عنوان یک عمل عبادی به حساب نمی آید .
مثلا اگر کسی از روی عناد ولایت ومحبت علی علیه السلام واهل بیت ان حضرت را منکر شود بنا به آنچه در روایات آمده نمازش مورد قبول نخواهد بود چون یک حقیقت مسلم اسلام را انکار کرده و شرط قبولی نماز را ندارد چنین شخصی سایر اعمال او نیز همانند نماز مورد قبول نیست چون نزد خداوند خیر محسوب نمیشود و در حقیقت عمل او شر محض است کما اینکه در روایات اهل بیت علیهم السلام اعمال نیک ناصب و دشمن اهل بیت علیهم السلام با اعمال قبیح او هیچ فرقی گذاشته نشده است . حضرت صادق علیه السّلام میفرماید : « إِنَّ النَّاصِبَ لَنَا أَهْلَ الْبَیْتِ لَا یُبَالِی صَامَ أَمْ صَلَّى زَنَى أَمْ سَرَقَ إِنَّهُ فِی النَّارِ إِنَّهُ فِی النَّار »( بحارالأنوار،ج 27 ، ص 235) ؛ « دشمن و ناصب اهل- بیت فرقى ندارد روزه بدارد یا نماز بخواند زنا کند یا دزدى نماید او در آتش است او در آتش است.»