در روزنامه ای می خواندم که آیت الله بهجت فرموده بودند اگر حاجتی دارید واقعاً از خدا بخواهید و خداوند حاجت را می دهد. یعنی بدون توسّل. آیا همچین چیزی امکان دارد؟
اینکه آیت الله بهجت فرموده بودند: « که اگر حاجتی دارید واقعاً از خدا بخواهید و خداوند حاجت را می دهد.»
این کلام با اعتقاد شیعه نسبت به توسل به اهل بیت علیهم السلام منافاتی ندارد، شخصی که از خدا حاجت می خواهد ، واقعا از خدا می خواهد و او را منشا همه خیرات در عالم می داند, ولی معتقد است که این خیرات باید از طریق اسباب و وسایل فیض به او برسد.
شخص مومن، بین اینکه :« تنها موثر در عالم را خدا بداند » و « در، درخواست حاجت از خدا، ائمه را واسطه قرار دهد» منافاتی نمی بیند. اکنون مناسب است ، کلامی راکه ازمرحوم علامه امینی راجع به جایگاه توسل به ما رسیده بشنویم :
«توسـل بیش از این نیست که شخصی با واسطه قراردادن ذوات مقدسه به خدا نزدیک شود و آنان را وسیـله برآورده شدن حاجات خود قـراردهد؛ زیرا آنان نزد خدا آبرومندند، نه این که ذات مقدس آنان را به طور مستقـل در برآورده شدن حاجت هایـش دخیـل بداند، بلکه آنان را مجـاری فیض، حلقه‌های وصل و واسطه های بین مولی و بندگان می‌داند ... با این عقیده که تنها مؤثر حقیقی در عالم وجود خداوند سبحان است و تمام کسانی که متوسل به ذوات مقدسه می‌شوند همین نیّت را دارند... الغدیر ج 3، ص 403.»
در حدیث معتبر زیر چنین آمده : «کل دعاء محجوب حتّى یُصلّى على محمد و آل محمد»{H؛ V}میزان الحکمه، ج 4، ص 1662، ح 10794؛ کنزالعمال، ح 2153؛ المعجم الاوسط، ج 1، ص 220.{V «هر دعایى محجوب است تا اینکه بر محمد و آل محمد درود فرستاده شود».

بنابراین توسّل به اولیاى الهى در هنگام دعا، سبب دریافت فیض و برآورده شدن حاجت و وسیله قرب به خداوند است.
«توسّل» در لغت، به معناى مدد جستن از «وسیله‏اى» براى نیل به مقصود است. انسان براى رسیدن به مراد خویش، باید به اسباب و واسطه‏هاى فیض، متوسل شود.
بر اساس قانون اسباب و مسببات ایجاد مزرعه‏اى آباد، جز از طریق شخم زدن زمین و کاشتن نهال و دادن آب و کود به مقدار مشخص و زمان معیّن و ... امکان‏پذیر نیست. بر این اساس، توسّل - به معناى استفاده از اسباب - لازمه زندگى انسان در جهانى است که قانون اسباب و مسببات بر آن حاکم است.
مقصود از توسّل در اصطلاح کلامى مسلمانان، «تمسّک جستن به اولیاى الهى در درگاه خداوند، به منظور برآمدن نیازها» است .
و از نظر اعتقادی شیعه معتقد است این وساطت از ناحیه معصومین ع انجام می شود و ما بدون واسطه قرار دادن ایشان به هیچ کمال و یا حاجتی نمی رسیم. حتی همان لحظه ای که یا الله می گوییم و با خدا مستقیم سخن می کنیم , ایشان واسطه هستند و خدای متعال به واسطه وجود مبارک ایشان و ولایت ایشان به بندگان توجه می کند و دعایشان را مستجاب می نماید.
خدای متعال منشا فیض است و ایشان واسطه فیض میان خداوند و سایر بندگان او, پس ضمن اعتقاد به اینکه لا موثر فی الوجود الا الله, تنها خدای متعال است که نیازهای ما را برطرف می کند و حاجت های ما را عطا می کند, معتقد هستیم که این اتفاق با وساطت معصومین ع می افتد و تا ایشان راضی نباشند و شفاعت نکنند, اتفاقی نخواهد افتاد.
در اواخر زیارت جامعه کبیره می خوانیم: یا وَلِىَّ اللَّهِ اِنَّ بَیْنى وَبیْنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ذُنُوباً لا یَاْتى عَلَیْها اِلاّ رِضاکُمْ. ای ولی خدا بین من و خدا گناهانی است که بخشیده نمی شود مگر اینکه شما راضی باشید. حتی در قبولی توبه ایشان دخیل هستند.

علاوه بر آنچه گفته شد ممکن است بتوان حکمت توسل را در موارد ذیل نیز جستجو کرد :
1-عالى‏ترین و تابناک‏ترین جلوه و ظهور حضرت حق، در آینه وجود انسان کامل (پیشوایان معصوم) محقق مى‏گردد. انسان کامل آینه تمام نماى اسما و صفات حضرت حق و جلوه و مظهر جلال و جمال پروردگار است. توسّل به انسان کامل، در حقیقت توجه به جلال و جمال خدا و توسّل به چشمه فیض او است.
2- خداوند خواسته است اولیاى خود را در کانون توجه و اقبال مردم قرار دهد. توجه به آنان، به عنوان انسان‏هاى کامل و برقرارى ارتباط عاطفى و معنوى با آنان، تأکید بر حقانیت و اسوه بودن آنان است و موجب مى‏شود مردم با مراجعه به آنان و الگوگیرى از ایشان، به طریق هدایت و سعادت، دست یابند.
3-بدون شک آدمى براى تحصیل کمالات مادى و معنوى، به غیر خود؛ یعنى، خارج از محدوده وجودى خویش، نیازمند است. عالم هستى بر اساس نظام اسباب و مسببات استوار شده و تمسّک به سبب‏ها و وسایل براى رسیدن به کمالات مادى و معنوى، لازمه این نظام است.
بر همین اساس قرآن کریم، انسان را در جهت کسب کمالات معنوى و قرب به درگاه الهى، امر به توسّل به اسباب تقرب کرده است:A}«یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ»{A؛ V}«اى مؤمنان پرواى الهى داشته باشید و به سوى او وسیله تحصیل کنید»: مائده (5)، آیه 35