دختری 21ساله هستم و با اینکه به واجبات دینی عمل میکنم و از محرمات دوری اما همیشه احساس میکنم برای دینم کم گذاشته ام و این موضوع ناراحتم میکند لطفا راهنماییم کنید؟
پاسخ: عمل به واجبات و ترک محرمات از توفیقات الهی می باشد که نصیب هرکسی نمی شود. زیرا این خود اولین پلّه و گام در حرکت به سوی خداوند متعال و بهره مندی از قرب او می باشد. و در حقیقت پایه و مقدمه انجام مستحبّات و ترک مکروهات و حتّی هدفدار نمودن مباحات نیز همین امر است.
امّا این احساس شما، یک احساس مبارک و سازنده می باشد. اینکه بنده ای در عین آوردن تمام دارائی هایش و بذل آنها در خدمت مولایش، باز هم حالت سرشکستگی و کم گذاشتن داشته باشد، حکایت از مرغوبیّت آن بنده دارد. و این حالت بدهکاری, از صفات و ویژگی های اولیای خدا در سیر و سلوکشان به سوی محبوبشان می باشد. خداوند متعال در سوره مبارکه مؤمنون در توصیف آنها می فرماید: (و الذین یوتون ما آتوا و قلوبهم وجله انهم الی ربهم راجعون) «و آنها که همه آنچه را باید ادا کنند و باز هم دلهایشان ترسان است که باید نزد پروردگارشان باز گردند.»(مؤمنون/60)

در نتیجه این حالت و احساس شما قابل تقدیر است. امّا در همین زمینه نیز باید معتدل عمل کرد و نباید خدای ناکرده به وسواس و یأس و ناامیدی از درگاه الهی منجر شود. زیرا اینجا یکی از مواقف مهمّی است که شیطان باعث بریدن ما از دین و رحمت خداوند متعال می شود. در قرآن کریم، کافرین را جزء مأیوسان از درگاه الهی معرفی می نماید و می فرماید: (و لا تایئسوا من روح الله انّه لا یایئس من روح الله الاّ القوم الکافرون) (یوسف/87) «و از رحمت خدا و آسایشی که پس از سختی ها عطا می کند ناامید نشوید، زیرا حقیقت این است که جز کافران، کسی از رحمت خدا مأیوس نمی شود.»
بنابراین مناسب است با اتکاء و توکل به رحمت خداوند متعال در این مسیر حرکت نمائید و از یأس و ناامیدی بپرهیزید. زیرا هرچند دعاهایی از ائمه علیهم السّلام به همین مضمون یعنی کم گذاشتن نسبت به پروردگار عالم از آنها رسیده است، امّا هیچگاه در دام شیطان و یأس از رحمت خداوند نیافتاده اند و فرموده اند: ( ربّنا عاملنا بفضلک و لا تعاملنا بعدلک یا کریم) «خدایا با ما، با فضلت رفتار کن نه با عدلت.»