برای چه نماز بخوانیم و روزه بگیریم؟
نماز و روزه از مصادیق عبادت است پس می توان پرسید برای چه عبادت کنیم؟
در پاسخ به چند نکته اشاره می کنیم:
نکته اول. عبادت به معنای پرستش توحیدی خداوند دو جهت دارد, نفی خودپرستی و غیر پرستی و اثبات خداپرستی. قبل از این بحث لازم است بدانیم از طرفی بزرگترین گناه انسان شرک است و مشکل اصلی انسان در این مسیر, خودپرستی و غیر پرستی است و از طرف دیگر ریشه تمام سعادت انسان در دنیا و آخرت ایمان و خداپرستی است. عبادت از هر نوع که باشد, مهمترین تاثیرش این است که انسان را از خودپرستی باز می دارد و خداپرست می کند.
نکته دوم. می دانیم که ایمان بن مایه نجات و سعادت انسان است و این حقیقت است که انسان را در مسیر پرستش هدایت می کند. نماز و روزه و اعمال دینی همان عمل صالحی است که وجود ایمان را در افراد اثبات می کند. بدون عبادت و عمل, ایمان صرفا یک ادعا است و در حد ادعا باقی می ماند و هیچگونه تاثیری در سعادت انسان ندارد.
نکته سوم. اینکه ایمان ابتدا سطحی و زبانی است و برای اینکه در شخصیت انسان مستقر و ثابت و تاثیر گذار باشد, باید به قلب انسان برسد و نفوذ نماید, عبادت و پرستش مانند نماز و روزه و دعا و کلا مناسک عبادی به خاطر تلقین و تکراری که در آنها هست, بهترین عامل رسوخ ایمان در قلب انسان است.
نکته چهارم. چون کمال و سعادت انسان از طریق پرستش منبع کمال و سعادت است, خدای متعال ما را برای پرستش خود و قرب به خود آفریده است, و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون. پس عبادت و نماز و روزه هدف آفرینش انسان است.
اکنون می رسیم به پاسخ سوال و اینکه برای چه نماز بخوانیم و روزه بگیریم؟
برای اینکه اثبات کنیم به خدا و قیامت ایمان داریم. این موضوع ما را از دنیای کافران و مشرکان و اهل دنیا خارج و به سرای اهل ایمان ملحق می کند. از ولایت شیطان خارج و تحت ولایت خداوند قرارمان می دهد.
برای اینکه بتوانیم خودسازی کنیم, یعنی با قدم توحیدی از نفس و خواسته های خود عبور کنیم و از خودپرستی رها شویم و به خداپرستی برسیم و اخلاص در توحید و خداپرستی را تجربه کنیم.
برای اینکه از طریق تکرار و تلقین, ایمان خودمان را تقویت کنیم و به قلب برسانیم.
برای اینکه می دانیم خداوند ما را برای عبادت خود آفریده و این اعمال هدف مستقیم زندگی برای رسیدن به هدف نهایی, یعنی کمال و سعادت در دنیا و آخرت است.