سلام

وقتي براي اولين بار وارد اين سايت شدم با تمام وجود داشتم گريه مي کردم من خودم را يه انسان خوب و شايسته به تمام معنا نمي دونم ولي مي دونم که سعي مي کنم خوب باشم مي دونم که بعضي وقت ها هم کارهايي مي کنم که خدا دوست نداره و بابتش هم شرمندم اما از اون بزرگوار توقع ندارم که اين طور با من رفتار کنه چي جواب اونايي رو بدم که بهم مي گويند ببين با تمام کارهاي بدي که انجام مي ديم چه خوشبختيم و مي بينم که خدا فقط به من نگاه مي کنه که چه مبهوتم من آدم صبوري بودم ولي از صبر خسته شدم چرا خدا به اون مشروب خوري که با دختران زيادي ارتباط داشت و حاضره با دروغ بستن به ديگران زندگيشون را بپاشه و سر سفره پدري بزرگ شده که زندگي اش را رو مال يتيم بنا کرده و دل ديگران را هم شکونده اين قدر شاد زندگي کنه و به من بخنده که چقدر تنهام چرا خدا فقط نظاره مي کنه خستم از اينکه تو پنهاني اشک بريزم و فقط منتظر بمانم لطفا شما کمکم کنيد که اين مسايل رو درک کنم