نحوه ارتباط عارفانه و عاشقانه انسان با خداوند و اهل بیت(ع) بدون واسطه مادی و زمینی مثل یک مداح و ...چگونه هست ، اینکه چگونه مثلا در موقع نماز و یا زیارت حرم ائمه(ع) بدون اینکه یک شخص بعنوان مداح و... ذکری و یا مطلبی بیان کند ، خودمان بتوانیم با خداوند و اهل بیت (ع) صحبت کنیم ، درد دل کنیم و حرفمان رو با آنها بزنیم و عشق و ارادت خودمان را نشان بدهیم؟
با تشکر از شما برادر عزیز که سعی در پیدا کردن بهترین راه بندگی خداوند متعال را دارید و در این هدف مقدستان به ما اعتماد کرده و ما را یاور خود دانستید. ما نیز امیدواریم که بتوانیم در رسیدن به این هدف شما را یاری کنیم.
نقش واسطه در برقراری ارتباط صمیمی:
اعتقاد شیعه بر آن است که ارتباط با خداوند فقط از طریق وساطت معصومین(ع) امکان پذیر می باشد و بدون شناخت و معرفت آنها برقراری ارتباط امکان پذیر نمی باشد. امام صادق (ع) در روایتی چنین می فرمایند: بِنَا عُبِدَ اللَّهُ وَ بِنَا عُرِفَ اللَّه‏ - با ما خداوند عبادت می شود و به واسطه ما شناخته می شود. الکافی ج1 ص 145 باب النوادر) پس شرط ارتباط داشتن با خداوند، وساطت معصومین(ع) می باشد و تا ارتباط و شناخت نسبت به آنها حاصل نشود ارتباط با خداوند نیز محقق نخواهد شد.

بهره مندی از وساطت معصومین(ع) به دستور خداوند و با اجازه او انجام می گیرد و این نشانه نظام مندی جهان در امور معنوی و مادی است؛ یعنی همان طور که خداوند می تواند به طور مستقیم گیاهی را رشد دهد اما نظام جهان را به گونه ای قرار داده است که گیاهان از طریق باران و آبیاری باغبان سیراب شوند و از طریق ریشه و آوندها مواد معدنی به بخش های مختلف درخت و گیاه برسد. در امور معنوی نیز خداوند می تواند به طور مستقیم انسان ها را دانا کند و رشد معنوی دهد اما برای آنان کتاب آسمانی و راهنمایانی قرار داده تا به رشد علمی و معنوی برسند و برای برآورده شدن خواسته ها و دعاهای خود، از طریق بهره گیری از معصومین(ع) عمل کنند که از آنان به عنوان واسطه های فیض یاد می شود و این نشانه نظام مندی کارهای خدا در جهان است.
دوم آن که چنین مقام و جایگاهی برای معصومین(ع) موجب می شود که مردم رو به سوی آنان آورند و محبت به آنان پیدا کنند و همین زمینه هدایت بیشتر مردم می شود.
سوم آن که ارتباط مردم با کسی که از یک سوی خلیفه خداست و از سوی دیگر از نوع بشر و هم نوع با آنان است بسیار محسوس و سازنده خواهد بود. خداوند در قرآن می فرماید: « یا ایها الذین آمنوا اتقوا الله و ابتغوا الیه الوسیله »(مائده، 31) ای اهل ایمان، پرهیزکاری پیشه کنید و وسیله ای برای تقرب به خدا انتخاب کنید. وسیله در اصل به معنای چیزی که باعث نزدیک شدن و ایجاد ارتباط با دیگری می شود می باشد.
بنابراین وسیله معنای بسیار وسیعی دارد و هر کار و هر چیزی را که باعث نزدیک شدن به پیشگاه خداوند می شود را شامل می گردد که مهمترین آنها ایمان به خدا و پیامبر -صلی الله علیه و آله- و جهاد و عبادات مانند نماز و روزه و زکات و حج و همچنین صله رحم و انفاق در راه خدا و همچنین هر کار نیک و خیر می باشد و همچنین شفاعت پیامبران و امامان و بندگان صالح خداوند که طبق صریح قرآن باعث تقرب به پروردگار می گردد در مفهوم وسیله داخل است.
پیروی از پیامبر و امام و گام نهادن در جای گام آنها همه اینها موجب نزدیکی به ساحت قدس پروردگار می شود و حتی سوگند دادن خدا به مقام پیامبران و امامان و صالحان که نشانه علاقه به آنها و اهمیت دادن به مقام و مکتب آنان است جزو این مفهوم وسیع است.(رجوع کنید به تفسیر نمونه، ج4، ذیل آیه 31 مائده).
بنابراین توسل جستن به اولیای بزرگ الهی -علیهم السلام- و واسطه قرار دادن آنها بین خود و خدا از اموری است که خداوند در این آیه شریفه ما را به آن امر کرده و سفارش نموده و مورد خواست و رضایت خداوند است.
و این در حقیقت توجه به خداست چون احترام پیامبر و امامان -علیهم السلام- نیز به خاطر این است که آنها فرستاده و نماینده و حجت خداوند بر روی زمین می باشند و در راه او گام بر داشته اند.
هدف از توسل این است که خود را در خط پیامبر یا امام قرار دهیم و با برنامه های آنها هماهنگ شویم و خدا را به مقام آنها بخوانیم. اگر عقیده ما این باشد که هیچ کس جز خداوند، ذات خالق و رازق و مالک سود و زیان نمی باشد و اگر از معصومین (ع) چیزی می خواهد با توجه به این نکته است که آنها آنچه دارند از ناحیه خداست، و با این عقیده و نیت به آنها توسل جوید و یا از آنها شفاعتی بخواهد، این عین توحید و اخلاص است و در این نگاه و نحوه نگرش خداوند و امامان در دو نقطه مقابل یکدیگر قرار ندارند تا توسل و درخواست از امام، غیر از درخواست از خداوند و نقطه مقابل آن و در تضاد و تنافی و مغایرت با آن باشد، بلکه در خواست از آنها عین درخواست از خداوند است.
پس باید توجه داشت که در توسل هرگز منظور این نیست که چیزی را از شخص پیامبر یا امام مستقلا تقاضا کنیم، بلکه منظور این است که با اعمال صالح یا پیروی از پیامبر و امام، یا شفاعت آنها و یا سوگند دادن خداوند به مقام و مکتب آنها که خود یک نوع احترام و اهتمام به موقعیت آنها و یک نوع عبادت است از خداوند چیزی را بخواهید این معنا نه بوی شرک می دهد و نه بر خلاف آیات دیگر قرآن است.
نکته مهم این است که در توسل و شفاعت به اولیای خدا، باید تحقیق کرد که توسل و شفاعت به کسی باشد که خداوند او را وسیله قرار داده است. به طور کلی توسل به وسایل و اسباب با توجه به اینکه خداست که سبب را آفریده و خداست که سبب را سبب قرار داده است و خداست که از ما خواست از این وسایل و اسباب استفاده کنیم به هیچ وجه شرک نمی باشد، بلکه عین توحید است و در این جهت هیچ فرقی میان اسباب مادی و معنوی نیست. منتهای امر اسباب مادی را از روی تجربه و آزمایش علمی می توان شناخت و فهمید که چه چیز سبب است و اسباب معنوی مثل دعا و کارهای نیک و معروف و پیامبران و امامان -علیهم السلام- را از طریق دین و وحی و کتاب و سنت باید کشف کرد.
 فعل و کار خدا دارای نظام است. اگر کسی بخواهد به نظام آفرینش اعتنا نداشته باشد گمراه است. به همین جهت است که خدای متعال گناهکاران را ارشاد نموده که به در خانه پیامبر -صلی الله علیه و آله- بروند و علاوه بر اینکه خود از خداوند درخواست مغفرت و بخشش می کنند، از آن بزرگوار بخواهند که برای ایشان طلب مغفرت کند (وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جاؤُکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّاباً رَحیما - و اگر این مخالفان، هنگامى که به خود ستم مى‏کردند (و فرمانهاى خدا را زیر پا مى‏گذاردند)، به نزد تو مى‏آمدند و از خدا طلب آمرزش مى‏کردند و پیامبر هم براى آنها استغفار مى‏کرد خدا را توبه پذیر و مهربان مى‏یافتند.(نسا 64) (ر.ک: عدل الهی، تألیف استاد شهید مرتضی مطهری، بحث شفاعت؛)
نحوه برقراری ارتباط صمیمی:
همه انسانها می توانند با خداوند از طریق معصومین و خود معصومین (ع) ارتباط برقرار کنند. مگر نه آن است که همگان به هنگام سختى‏ها و گرفتارى‏ها بدون اختیار به خداوند و یا معصومین(ع) متوجه مى‏شوند و با آنها سخن مى‏گویند. البته مراتب این ارتباط بسیار متغیر و متفاوت است، و ممکن است شدّت و ضعفهایی داشته باشد. شرط برقراری ارتباط صمیمی، مؤثر و قوی با خداوند و معصومین (ع) در این است:
- کسب معرفت:
اولین قدم برای برقراری ارتباطی صمیمی، کسب شناخت و معرفت نسبت به طرف مقابل است و تا معرفت حاصل نشود علاقه ای ایجاد نمی شود. این شناخت از راه مطالعه پیرامون صفات و اوصاف خداوند متعال و معصومین (ع)، رجوع به علما و پرسش از آنها و یاری و کمک خواستن از حضرت حق و توسل به خود اهل بیت (علیهم السلام) حاصل خواهد شد. شناخت خداوند در گرو شناخت امام (علیه السلام) است. امام باقر (علیه السلام) می فرمایند: تنها کسی خدای عز و جل را می شناسد و می پرستد که خدا را و امام خود از ما اهل بیت را بشناسد. ( میزان الحکمة, ج 1, ص 219).
از جمله چیزهایی که در سایه شناخت بدست می آید این است که بدانیم خداوند بر اعمال ما کاملا واقف است و همچنین این اعمال بر ائمه (ع) عرضه می شود و معصومین (علیهم السلام) شاهد و ناظر بر کارهای ما هستند! خداوند در قرآن کریمش می فرماید: و قل اعملوا فسیری الله عملکم و رسوله و المومنون و ستردون الی عالم الغیب و الشهاده فینبئکم بما کنتم تعملون؛ بگو عمل کنید, خدا و پیامبرش و مومنان اعمال شما را خواهند دید و نزد خدای دانای نهان و آشکار برده خواهید شد و او از آنچه می کردید آگاهتان خواهد ساخت. (سوره ی توبه, 105)
ما اگر بدانیم بچه ای شاهد اعمال ما است، از کارهای زشت دست برداشته از او حیا می کنیم؛ حال اگر باور کنیم که خداوند و معصومین (علیهم السلام) شاهد اعمال ما هستند، به یقین دست از کارهای خلاف و گناه بر می داریم.
- اطاعت:
شرط دیگر نزدیک و محکم شدن ارتباط، اطاعت و فرمان برداری است. اطاعت از امامان معصوم در سایه ی اطاعت از حضرت حق, و اطاعت از خداوند در سایه ی اطاعت از امامان نهفته است؛ در حقیقت ایندو ( اطاعت از خدا و معصومین) لازم و ملزوم یکدیگرند.
امام باقر (علیه السلام) به جابر جعفی فرمود: ای جابر! سلام مرا به شیعیانم برسان و به آنها بگو که میان ما و خدای عز و جل هیچ خویشاوندی نیست و کسی مقرب خدا نشود جز با فرمانبرداری از او. ای جابر! هر کس خدا را فرمان برد و ما را دوست بدارد همو دوست ماست و هر کس خدا را نافرمانی کند محبت ما سودش نرساند. ( میزان الحکمه, ح 3211)
این تصور که دوست داشتن تنها مایه نجات انسان می شود هر چند اهل معصیت باشد, خیالی باطل و بدور از عقل و منطق است. دوستی حقیقی, پیروی و اطاعت را بدنبال می آورد.
خداوند در آیه 69 سوره ی نساء به همین مطلب اشاره می کند: و من یطع الله و الرسول فاولئک مع الذین انعم الله علیهم من النبیین و الصدیقین و الشهداء و الصالحین و حسن اولئک رفیقا؛ و هر که از خدا و پیامبرش اطاعت کند همراه با کسانی خواهد بود که خدا نعمتشان داده است؛ چون انبیاء و صدیقان و شهیدان و صالحان. و اینان چه نیکو رفیقانند.
خداوند در قرآن کریمش با صراحت امر کرده است که: شرط ایمان اطاعت از خدا و رسول و اولیای او است؛ در حقیقت اطاعت از امام همان اطاعت از رسول و اطاعت از رسول همان اطاعت از خداوند است. یا ایها الذین امنوا اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم
- نصرت و یاری:
اقدام دیگر برای محکم کردن رابطه پس از معرفت و اطاعت از دستورات، فراگیری، عمل و آموزش دستورات الهی به دیگران است. چرا که تنها خداوند است که بهترین راه به کمال رسیدن بندگانش را می داند. و او بهترین و استوارترین راه را در یاری کردن دینش می داند، (یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکُمْ - اى کسانى که ایمان آورده‏اید! اگر (آیین) خدا را یارى کنید، شما را یارى مى‏کند و گامهایتان را استوار مى‏دارد(محمد 7). بنابراین فراگیری و عمل به دستورات الهی، یاری کردن دین خداست که سبب می شود ارتباط انسان با خداوند محکمتر شود. قدم گذاشتن در وادی نصرت الهی راهیست که ائمه (ع) آن را طی و به آن فرمان داده اند لذا مرضی و مقرب به آنان نیز می باشد.
بنابراین همه انسانها می توانند با خداوند و معصومین (ع) رابطه ای صمیمی و عارفانه داشته باشند و رابطه ای مؤثر و تأثیر گذار است که از روی شناخت و معرفت باشد. ارتباط صحیح و حقیقی آن است که از مسیر اهل بیت (ع) گذر کند و با وساطت آنان باشد. خلاصه این که وساطت معصومین(ع) در برقراری ارتباط صمیمی با خداوند امری ضروریست چرا که خداوند خود به این روش دستور داده است (مائده 31). و برای نیل به این هدف باید محبت خود را نیز نسبت به معصومین (ع) با روشهایی که ذکر شد افزایش دهیم.