چرا کسانی که می گویند آخرت وجود دارد طوری در زندگی خود رفتار می کنند که گویی آخرتی در پیش ندارند؟
دوست عزیز! پاسخ اجمالی به سؤال شما این است که: بین دانستن یک مطلب و یقین و باور داشتن آن، تفاوت بسیاری وجود دارد. لذا افراد مورد نظر شما، میدانند قیامت و آخرتی هست، ولی کردار غلط آن ها نشان می دهد که به آخرت یقین ندارند.
توضیح مطلب:
1ـ امور دینی به دو بخش عمده تقسیم می شوند؛ نخست معارف دینی که مهمترین قسمت آن امور اعتقادی است که همان اصول دین و مذهب و فروعات آن باشند و دوم دستورالعملهای الهی که به دو بخش عمده ی احکام فقهی و اخلاقیات تقسیم می شوند. بنا براین، برای تحکیم باور دینی باید در هر دو بخش کار نمود.
2ـ مطلب دوم اینکه برای رسیدن به باور عمیق در بخش اعتقادات باید از دو جهت اقدام نمود. نخست از جهت عقل و براهین عقلی و دوم از ناحیه ی قلب و دل.
اصول اعتقادی را ابتدا باید با برهان عقلی به دست آورد و به یقین عقلی رسید تا راه شکّ نظری بسته شود و آنگاه باید این باور عقلی حاصل شده را از راه تلقین به نفس و مداومت در عمل خالصانه به احکام و فرامین الهی، به عمق دل رساند تا راه تردید عملی نیز مسدود گردد؛ و اعتقاد دینی محکم و حقیقی یعنی همراهی این دو گونه یقین که یکی مربوط به عقل نظری و دیگری در ارتباط با عقل عملی است. راه کسب یقین عقلی و نظری، برهان عقلی و منطقی و طریقه ی تحصیل یقین قلبی و عملی، تلقین به نفس و تمرین خلوص نیت در مقام عمل به دستورات الهی است.

3- راه درونی کردن دانسته ها تلقین و ذکر می باشد. چون قلب، فقط راه تلقین را می شناسد. لذا حتّی چه بسا می توان با تلقین، امری خلاف عقل را هم به آن باوراند (دقت کنید). پس ابتدا باید درستی عقیده ای را با عقل دریافت؛ و آنگاه آن را از طریق ذکر زبانی و عملی و قلبی، مدام به قلب تلقین نمود.
این کار باید تا زمانی انجام گیرد که آن عقیده و فکر به صورت ملکه درآید و خود به خود و به صورت مداوم برای انسان تکرار شود.
4-قرآن کریم یکی از ویژگیهای متقین را «یقین» به آخرت می داند؛ نه علم تنها (و بالاخرة هم یوقنون)
5- یقین دارای مراتبی است. همچنانکه ایمان هم درجاتی دارد همه مومنین به مرحله یقین و یا یقین کامل نرسیده اند مراحلی را باید طی کنند تا به مرحله یقین برسند اگر همه مومنین به خدا وقیامت یقین داشتند این همه مشکلات وگناهان پیش نمی آمد خیلی از ایمانها در مراحل ابتدائی هستند و تلاش و کوشش و معرفت همراه با عمل لازم دارد تا کامل شود و به درجه یقین برسد. واعبد ربک حتی یاتیک الیقین. از دیدگاه قرآن «ایمان» عبارت است از علم و معرفت یقینى توأم با تسلیم و خضوع در برابر حق.
امّا نشانه‏ها و آثار این یقین و ایمان واقعى را باید در اعمال و کردار خویش جست و جو کنیم؛ چنان که حضرت على «علیه السلام» مى‏فرماید: «عقیده مؤمن در کردارش دیده مى‏شود». ما این آثار و نشانه‏ها را در دو قلمرو فردى و اجتماعى شمارش مى‏کنیم:
یک. آثار فردى‏:
1. لذت معنوى و انبساط روحى،
2. تغییر نگرش به امور معنوى و مادى،
3. آرامش روحى،
4. رضامندى از حق و خود مقصرانگارى،
5. احساس عزّت و غلبه،V}در خصوص این پنج مورد نگا: کیش پارسایان، ص‏37 - 45.{V
6. توکل بر خدا،V}انفال (8)، آیه 2.{V
7. محافظت بر اداى فرایض، به خصوص نماز،V}مومنون (23)، آیه 9.{V
8. عفت و پاک‏دامنى،V}همان، آیه 5.{V
9. خشوع در نماز،V}همان، آیه‏2.{V
10. روى گردانى از امور لغو و بیهوده،V}همان، آیه 3.{V
11. افزایش ایمان، هنگام شنیدن آیات الهى.V}انفال (8)، آیه 2.{V

دو. آثار اجتماعى:
1. تحکیم وحدت،
2. استقرار عدالت اجتماعى،
3. حسن مقابله با فساد و انحراف،V}در خصوص این سه مورد نگا: کیش پارسایان، ص‏45 - 49.{V
4. تأمین نیازهاى مادى دیگران،V}توبه (9)، آیه 71؛ انفال (8)، آیه 3.{V
5. تواضع در برابر مردم،V}فرقان (25)، آیه 63.{V
6. پیشى گرفتن در امور خیر،V}مؤمنون (23)،آیه 59.{V
7. عدم طمع دوستى با کافران،V}مجادله (58)، آیه 22.{V
8. کوشش در امانت‏دارى،V}مؤمنون (23)، آیه 8.{V
9. وفاى به تعهدها و قرار دادها.V}همان.{V