توحید و عبادت تاریخی:
عبادت تاریخی از عبادت جامعه هم گسترده تر است. جبهه موحدان در طول تاریخ به صورت یک مجموعه و جریان واحد، صحنه عبادت خداپرستان است. همه انبیای الهی درطول تاریخ یک عبادت مشترک دارند و شما هر پیغمبری را بردارید، این عبادت مشترک، لطمه می‌خورد. ما باید به همه انبیاء ایمان داشته باشیم، همه مومنین را دوست داشته باشیم. از هیچ مومنی حق نداریم تبری بجوییم ولو مومن انبیاء گذشته باشد.  مومنین انبیاء گذشته هم مشتاق مومنین امم بعدی هستند؛ همه خداپرستان درطول تاریخ یک جامعه واحد هستند که پیوند روحی با هم دارند.
عبادت تاریخی، یعنی تمام موحدان در طول تاریخ در یک صف واحده هستند و همه با هم یک کار انجام می دهند و آن پرستش خدای یگانه و مبارزه با کفر و شرک است.
مقطع ظهور انبیای اولوالعزم(ع) و بعثت پیامبر اسلام (ص) و قیام امام حسین (ع) در عاشورا و کربلا و همچنین انقلاب اسلامی ایران، نقطه های عطف در عبادت تاریخی انسان هستند.
در عبادت تاریخی همه مومنان در صف واحدی هستند، کسانی از ایشان در مسیر پرستش خدا و مبارزه با شرک و کفر شهید می شوند و عده ای منتظر می مانند و هرگز راه و مبارزه با شرک را رها نمی کنند. و من المومین رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه و منهم من قضی نحبه ومنهم من ینتظر و ما بدلوا تبدیلا.
به این دلیل که همه موحدان در یک صف واحده در طول تاریخ به عبادت تاریخی مشغول هستند، همه آنها با هم از این عبادت تاریخی ثواب می برند و همه کسانی که در جبهه حق بر علیه باطل می جنگند از ثواب و آثار تمام مبارزات مجاهدان در طول تاریخ بهره مند می شوند. یعنی در عمل شهدای کربلا هم سهیم هستند، چون همه با هم یک کار را انجام می دهند، منتهی برخی به فیض شهادت نایل می شوند و برخی دیگر همچنان به جهاد خود ادامه می دهند.
این عبادت تاریخی خیلی مهم تر از عبادت فردی و اجتماعی است. در قالب عبادت تاریخی ما می توانیم در تحقق «ظهور»  مشارکت داشته باشیم. ظهور که ثمره همه دعوت انبیاء است، عبادت تاریخی است. همه مومنان به اندازه خودشان در آن سهم دارند. منتها کسی ممکن است سهم اش به اندازه یک سلول در کل بدن انسان باشد، یکی هم سهم اش به اندازه روح انسان است، یکی هم به اندازه قلب، سهم دارد.
عبادت تاریخی، یعنی پرستشی که همه اراده‌ها در طول تاریخ خداپرستی دست به هم دست دادند و آن را محقق کردند و نتیجه آن تحقق عبادت در عصر ظهور است؛ تحقق بندگی تام و ظهور ولایت الهی در عالم است.

توحید و عبادت اجتماعی:
عبادت چند قسم است: عبادت فردی، عبادت اجتماعی، عبادت جامعه، عبادت تاریخی.
عبادت فردی همان مناسک و اعمالی است که انسان مومن در قالب شریعت در جهت قرب به خداوند انجام می دهد و شامل واجبات و مستحبات دینی می شود. تقریبا همه ما با عبادت فردی آشنایی داریم.
اما عبادت اجتماعی، بسیار گسترده است. تمام کارهایی که یک مسلمان در سطح اجتماع و در جهت تعالی نظام اسلامی و مبارزه با دشمنان خدا و کافران و مشرکان انجام می دهد، عبادت اجتماعی است.
اصل انقلاب فراتر از عبادت اجتماعی است. انقلاب توحیدی عبادت جامعه است. عبادت جامعه جزئی از عبادت تاریخی تمام موحدان در طول تاریخ است، اما تلاش ها و مبارزات مردمی ای که در قالب انقلاب توحیدی انجام می شود، خداپرستی اجتماعی است.
عبادت اجتماعی، یعنی حضور اجتماعی و مشارکت انسان مومن در پیشبرد اهداف و ایده ال های جامعه توحیدی و شرکت در مبارزات اجتماعی با قدرت های مادی و کافران و مشرکان در سطح کلان جامعه.
تمام حرکت های سازنده و مبارزاتی یک مسلمان  مومن، در سطح جامعه، عبادت اجتماعی محسوب می شود و علاوه بر تاثیرات مثبت و سازنده اجتماعی و ثواب اخروی، در ساخته شدن و کمال فردی خود انسان در این دنیا نیز بسیار موثر است.
انسان مومن و مجاهد در صحنه عبادت و مبارزه و جهاد است که ساخته می شود و به خصوص جهاد و مبارزات اجتماعی با دشمنان اسلام و انقلاب توحیدی، نقش بسیار موثری در رشد و کمال انسان دارد.
یکی از عبادت های مهم اجتماعی خدمت به خلق خدا است. کسب تخصص و ایفای نقش اجتماعی و خدمت رسانی به مردم و ایفای نقش موثر در مدیریت جامعه و تبعیت و یاری رهبری انقلاب و امام جامعه توحیدی، عبادت های بسیار مهم اجتماعی هستند که هم برای جامعه سازنده است، هم برای فردی که در این امور مشارکت می کند.
تمام تلاش هایی که مردم در زمان انقلاب انجام می دادند، مانند پخش اعلامیه و شرکت در تظاهرات و مقاومت در مقابل نیروهای نظام شاهی و تحمل شکنجه ها و جهاد ها و شهادت ها همه در قالب عبادت اجتماعی تعریف می شود. عبادت اجتماعی هم نزدیک کننده فرد به خداوند است، هم نزدیک کننده جامعه به کمال و سعادت می باشد.
امروز هم شرکت در تظاهرات بیست و دوم بهمن ماه در هر سال یک عبادت اجتماعی بزرگ است و در پیشبرد اهداف انقلاب توحیدی و شکست و عقب نشینی دشمنان کافر و مستکبر این نظام الهی نقش فراوان دارد.

عبادت اجتماعی به لحاظ تاثیری که در حفظ و بقای اسلام دارد از نماز و روزه فردی واجب تر است وترک آن هم گناه بزرگتری نسبت به گناهان فردی است . بله شرکت در راهپیمایی هایی که در آن با دشمن و شیطان بزرگ آمریکا و مستکبران مبارزه می شود واجب است به خاطر اینکه اگراین کار انجام نشود، شیطان و کافران بر ما غلبه پیدا می کنند و دین و اسلام و ایمان را از بین می برند. امام حسین ع برای همین قیام کرد و مبارزه کرد تا اسلام وحداپرستی بماند و از بین نرود. تظاهرات مردم در بیست و دوم بهمن از نظر ماهیتی همان ماهیت قیام امام حسین ع را دارد و هدفش واحد است. ارزش این تظاهرات به قدری زیاد است که نمی توان آن را به راحتی درک و توصیف نمود. موفق باشید.

توحید و عبادت جامعه:
یک نوع عبادت هم هست که عبادت جامعه است. عبادت جامعه با عبادت اجتماعی فرق دارد. یک وقت هست که یک جامعه تصمیم می گیرد که حکومت و نظام توحیدی تشکیل بدهد و با شرک و کفر در ابعاد جهانی آن مبارزه کند. جامعه توحیدی یعنی جامعه ای که نظام و ساختار سیاسی و اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی اش بر اساس خداپرستی و عبادت خدا و مبارزه با شرک و کفر سازمان دهی شده است.
نمونه چنین عبادتی در قیام مردم ایران در قالب انقلاب اسلامی ظهور پیدا کرده است. انقلاب اسلامی زمینه ساز عبادت جامعه  و تشکیل جامعه توحیدی در ایران گردیده است.
بعد از انقلاب توحیدی ایران، نظام توحیدی و جامعه توحیدی به صورت نسبی و درحد مقدورات در ایران شکل گرفت و مردم این کشور به صورت جمعی وارد یک عبادت گسترده اجتماعی شدند و در این راه تا کنون که سی و هشت سال از انقلاب می گذرد، به مبارزه با مظاهر کفر و شرک در سطح جهان ادامه می دهند.
.این نوع عبادت خیلی مهم است و اگر مردم برای حفظ  آن تلاش و در مقابل دشمنان آن مقاومت کنند، درنهایت باعث رشد و توسعه انسانی جامعه و کمال ملت ایران خواهد شد.
خدای متعال هم وعده داده است تازمانی که مردم خدا را یاری کنند و از اسلام و انقلاب توحیدی حمایت نمایند، این مردم را یاری نماید و پیروزی نصیبشان شود. ان تنصروا الله ینصرکم و یثبت اقدامکم.
همانگونه که فرد در اثر خداپرستی و مبارزه با شرک به کمال انسانیت می رسد، جامعه هم در اثر عبادت جمعی و مبارزه با شرک، به خدا نزدیک و استعدادهایش شکوفا می شود و به رشد و بالندگی نایل می گردد.
همانگونه که فرد به تزکیه نفس از شرک و آلودگی در درون خود نیازمند است، جامعه هم نیاز دارد که ساختارهای اجتماعی خود را از انواع آلودگی بزداید و ریشه آلودگی ها و مفاسد که همان کفر و شرک است را در درون خود بخشکاند و دامن خویش را از گناه و آلودگی پاک سازد تا رستگار شود. 
جامعه ای که عبادت نمی کند، یعنی ساختار و سیستم های مدیریتی آن بر اساس خداپرستی تدوین و اجرایی نمی شود، به انواع شرک و فساد فرهنگی و اقتصادی و سیاسی گرفتار می شود. انقلاب اسلامی برای این ایجاد شده است که این پاک سازی را در این کشور انجام دهد. انقلاب اسلامی نوعی تزکیه نفس در سطح کلان مدیریتی جامعه است.
البته در مورد ارزیابی موفقیت و کارآمدی نظام اسلامی نباید ادعای وصول کامل و موفقیت نهایی بکنیم ،زیرا این موفقیت و عبادت و حرکت قبل از ظهور حضرت حجت سلام الله علیه به صورت نسبی خواهد بود. موفقیت نهایی در تشکیل حکومت و جامعه توحیدی انشاالله در عصر ظهور و به دست با کفایت حضرت مهدی عج اتفاق می افتد.
اکنون این سوال مطرح می شود که اگر نظام ما توحیدی است، فسادی که هم اکنون در کشور ما بعد از انقلاب وجود دارد چگونه توجیه می شود؟ ایا ممکن است خداپرستی منشا فساد باشد. به طور قطع می دانیم که مفاسدی که اکنون در جامعه وجود دارد، ناشی از انقلاب اسلامی و جهت توحیدی آن نیست.
قرآن کریم تاکید فراوان دارد که منشا هر فسادی کفر و شرک است، بنابراین ما به طور اصولی می دانیم که منشا فساد در ایمان مردم و نظام توحیدی نیست. خود ما هم در عالم واقعیت به خوبی با آثار منفی شرک و کفر آشنا هستیم، ولی برخی می خواهند به صورت ضمنی به مردم تلقین کنند که فسادهای اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی موجود، ریشه در ساختار نظام اسلامی دارد، در حالی که با کمی دقت به راحتی آشکار می شود که ریشه هر نوع فسادی، در دنیاپرستی و پول پرستی و هواپرستی برخی مسئولان نفوذی در ساختارهای نظام اسلامی است.
نفوذی ها کشور را تخریب و مردم را ناامید و منابع را غارت می کنند. رهبر انقلاب نسبت به نفوذی ها خیلی هشدار می دهد. برخی می خواهند به مردم القاء کنند که این خرابی ها و مفاسد به خاطر این است که ما انقلاب کرده ایم. ناشی از نوع مدیریت رهبری نظام اسلامی است و می خواهند مردم را نسبت به انقلاب بدبین و از کار خود پشیمان سازند.
این القائات از شیطان های داخلی و خارجی است. هرگز توحید و نظام توحیدی و و رهبری آن نمی تواند منشا فساد و تباهی اجتماعی باشد. سرمنشا فساد کسانی هستند که به توحید و انقلاب توحیدی و جامعه توحیدی و مبارزه با کافران و مشرکان اعتقادی ندارند. کسانی که در اثر ترسی که از ضعف ایمان آنان ناشی  می شود، راهکار نجات کشور را سازش با نظام های استکباری و طاغوتی می دانند.

سلام.آدم باید چه مراحلی طی کنه تابه لذت عبادت برسه؟

پاسخ: برای اینکه از مناجات و عبادت لذت ببریم ، ابتدا باید بدانیم که عبادت چیست، چگونه ارتباطی است و سپس حقیقت عبادت را در خودمان محقق کنیم و به ارتباط خود با خدای متعال عمق ببخشیم و سجاده را به می عشق حق تعالی رنگین سازیم تا از آنها لذت ببریم و برای رسیدن به این هدف باید نسبت به موارد ذیل مراقبت نمود.
الف- بالا بردن سطح معرفت خود نسبت خدای تعالی
بی شک هنگام صحبت کردن با فردی بزرگوار و دارای مقامات عالی , اگر انسان نسبت به او شناخت نداشته باشد , نه تنها از هم صحبتی با او لذت نمی برد , بلکه ادب حضور و هم کلامی با او را نیز رعایت نمی کند. آیا تا به حال از خود پرسیده ایم که شناخت ما از خدای خویش چقدر است ؟ آیا نسبت به صفات الهی آگاهی داریم ؟ الرحمن یعنی چه ؟ الرحیم به چه معناست ؟ حمد و سپاس چرا باید مخصوص پروردگار باشد ؟ و ... چرا امثال ما از نماز لذت نمی بریم , در حالی که معصومین ( علیهم السلام ) نماز را نور چشم خود می دانستند ؟ ادامه مطلب...

حدود دو ماه است که احساس می کنم حال عبادت از من گرفته شده دیگر نمازهایم را اول  وقت نمی خوانم. بزور میخوانم وقتی هم میخوانم بی روح است قرآن نمی خوانم چکار کنم که دوباره برگردم؟

علت و ریشه بسیاری از این دو دل شدنها در ضعف ایمان است و لذا راهکارهای برای تقویت ایمان ذکر شده است که ان شا الله با عمل کردن به آنها می توان به خداوند نزدیک شد و بسیاری از این مشکلات را از بین برد .
یاد معاد
از مهم‏ترین عوامل گناه و نافرمانی خداوند، فراموشی قیامت است. اگر کسی همیشه به یاد خدا باشد، هرگز در اطاعت فرمان خدا سستی به خود راه نمی‏دهد و نیز بر اثر غفلت خود را به گناه نمی‏آلاید؛ زیرا اعتقاد به کیفر، که در حقیقت ظهور باطن همین اعمال است، با غفلت و آلودگی به گناه سازگار نیست. بر این اساس، حضرت امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) به عنوان مربّی جامعه و مهذّب نفوس، پس از هر نماز عشا با صدای رسا به نمازگزاران می‏فرمود: «بار سفر ببندید، ره توشه برگیرید که مسافرت نزدیک است.»
این هشدار از تعلیمات رسول خداست که همواره جان‏های مستعد و آماده را مخاطب قرار داده، مرگ و قیامت را به آنان تذکر می‏داد. از این‏رو، در بیشتر سخنان آن حضرت، یکی از مشاهد و مواقف قیامت مطرح است؛ مانند اینکه حضرت فرمودند: «قبر برای عده‏ای باغی است از باغ‏های بهشت و برای گروهی دیگر چاهی است از چاه‏های جهنم.»

ادامه مطلب...

برای چه نماز بخوانیم و روزه بگیریم؟
نماز و روزه از مصادیق عبادت است پس می توان پرسید برای چه عبادت کنیم؟
در پاسخ به چند نکته اشاره می کنیم:
نکته اول. عبادت به معنای پرستش توحیدی خداوند دو جهت دارد, نفی خودپرستی و غیر پرستی و اثبات خداپرستی. قبل از این بحث لازم است بدانیم از طرفی بزرگترین گناه انسان شرک است و مشکل اصلی انسان در این مسیر, خودپرستی و غیر پرستی است و از طرف دیگر ریشه تمام سعادت انسان در دنیا و آخرت ایمان و خداپرستی است. عبادت از هر نوع که باشد, مهمترین تاثیرش این است که انسان را از خودپرستی باز می دارد و خداپرست می کند.
نکته دوم. می دانیم که ایمان بن مایه نجات و سعادت انسان است و این حقیقت است که انسان را در مسیر پرستش هدایت می کند. نماز و روزه و اعمال دینی همان عمل صالحی است که وجود ایمان را در افراد اثبات می کند. بدون عبادت و عمل, ایمان صرفا یک ادعا است و در حد ادعا باقی می ماند و هیچگونه تاثیری در سعادت انسان ندارد.
نکته سوم. اینکه ایمان ابتدا سطحی و زبانی است و برای اینکه در شخصیت انسان مستقر و ثابت و تاثیر گذار باشد, باید به قلب انسان برسد و نفوذ نماید, عبادت و پرستش مانند نماز و روزه و دعا و کلا مناسک عبادی به خاطر تلقین و تکراری که در آنها هست, بهترین عامل رسوخ ایمان در قلب انسان است.
نکته چهارم. چون کمال و سعادت انسان از طریق پرستش منبع کمال و سعادت است, خدای متعال ما را برای پرستش خود و قرب به خود آفریده است, و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون. پس عبادت و نماز و روزه هدف آفرینش انسان است.
اکنون می رسیم به پاسخ سوال و اینکه برای چه نماز بخوانیم و روزه بگیریم؟
برای اینکه اثبات کنیم به خدا و قیامت ایمان داریم. این موضوع ما را از دنیای کافران و مشرکان و اهل دنیا خارج و به سرای اهل ایمان ملحق می کند. از ولایت شیطان خارج و تحت ولایت خداوند قرارمان می دهد.
برای اینکه بتوانیم خودسازی کنیم, یعنی با قدم توحیدی از نفس و خواسته های خود عبور کنیم و از خودپرستی رها شویم و به خداپرستی برسیم و اخلاص در توحید و خداپرستی را تجربه کنیم.
برای اینکه از طریق تکرار و تلقین, ایمان خودمان را تقویت کنیم و به قلب برسانیم.
برای اینکه می دانیم خداوند ما را برای عبادت خود آفریده و این اعمال هدف مستقیم زندگی برای رسیدن به هدف نهایی, یعنی کمال و سعادت در دنیا و آخرت است.

حقیقت عبودیت و بندگی خدا از نظر قرآن کریم چگونه بدست می آید؟

خداوند متعال می فرماید: «ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُونِ»[1] جن و انس را نیافریدم جز برای اینکه عبادتم کنند.

«وَ قَضی رَبٌّکَ اَنْ لا تَعْبُدُوا إِلاّ إیّاهُ».[2] حکم پروردگارت بر این قرار یافت که فقط او را عبادت کنید.

«وَ لَقَدْ بَعَثْنا فِی کُلِّ أُمَّةٍ رَسُولاً أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَ اجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ».[3] در هر امّتی رسولی برانگیختم که خدا را عبادت کنید و از طاغوت دوری جویید.

امام صادق ـ علیه السّلام ـ در تفسیر آیه  ‎   اوّل فرمود: آنان را خلق کرد تا امرشان کند که عبادتش کنند.[4]

و همین طور در تفسیر آیه  ‎   مزبور فرمود: «خَلَقَهُم‌ْ لِلْعِبَادَةِ». [5] برای عبادت خلقشان کرد.

و امیر المؤمنین ـ علیه السّلام ـ در خطبه  ‎   ذی قار می فرماید: « ... فَإِنَّ اللهَ تَعالی بَعَثَ محمَّداً ـ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ ـ بِالْحَقِّ لِیُخْرِجَ عِبَادَهُ مِنْ عِبَادَةِ عِبَادِهِ إلی عِبادَتِهِ، وَ مِنْ عُهُودِ عِبَادِهِ إلی عُهُودِهِ، وَ مِنْ طاعَةِ عِبَادِهِ إلی طاعَتِهِ، وَ مِنْ وِلایَةِ عِبادِهِ إلی ولایَتِهِ.»[6] همانا خدای تعالی محمّد ـ صلّی الله علیه و آله ـ را به حق مبعوث کرد تا بندگانش را از پرستش بندگان به پرستش خود، و از بیعت بندگانش به بیعت خود، و از فرمانبری بندگانش به فرمانبری خود، و از ولایت و دوستی بندگانش به ولایت خود در آورد.

ادامه مطلب...

برای خواندن نماز با مشکل روبه رو هستم ولی اسمش رو نمیشه گذاشت مشکل ، من برای خواندن نماز از خدا همیشه یه چیزی میخوام یعنی نماز می خونم که به خواسته هام برسم . خواستم راهنمایی کنید مرا تا چگونه این عیب را از خودم مبرا کنم . ادامه مطلب...

چرا از نماز لذت نمی برم. راه رسیدن به لذت عبادات چیست؟

راه اصلی رسیدن به لذت عبادت، کسب صلاحیت در خود و جلب رضایت خداوند است. شما در حقیقت می خواهید از صحبت با خدای متعال لذت ببرید. در این صورت باید به خداوند نزدیک شوید. وقتی انسان در خودش با خودسازی صلاحیت ایجاد می کند و با انجام وظایف دینی و ترک گناه به خدای متعال نزدیک می شود، آنگاه خداوند هم به او نزدیک می شود و لذت ملاقات و سخن گویی با خودش را به بنده می چشاند.

 چیزی که مانع لذت بردن ما از نماز و عبادت است، دوری از خدا است. گناه بزرگترین مانع است. حب دنیا و لذت بردن افراطی از دنیا مانع است. حواس پرتی در نماز و عبادت یکی از موانع است.

ما دو نوع لذت داریم. لذت های دنیوی و مادی، لذت های معنوی. این دو نوع لذت در مقابل هم قرار دارند. اگر کسی بخواهد از معنویت لذت ببرد، باید از دنیا دور و به خدا نزدیک شود، وقتی ما با گرایش افراطی به دنیا و لذت های آن از خدا دور می شویم، نتیجه طبیعی آن این است که دیگر از انس با خدا و قرب به او لذت نمی بریم.

مهم این است که بدانیم خود خدای تعالی است که باید به ما نزدیک شود و لذت خویش را به ما بچشاند. لذت خدا بدست آوردنی نیست. ما تنها می توانیم در خودمان صلاحیت ایجاد کنیم. ظرفیت ایجاد کنیم برای اینکه خدای متعال از ما راضی و خشنود شود و به ما نزدیک گردد و لذت خویش را به ما بچشاند.

اوج لذت بستگی به اوج عبادت و عشق انسان به خداوند دارد. عرفا و اولیای خدا چون در اوج بندگی و عبادت و ریاضت بودند، بیشترین لذت را از خدای متعال می بردند، آنچنان که حاضر نبودند حتی یک لحظه از این حالات خود را با تمام دنیا عوض کنند.

کسب صلاحیت در اثر تحصیل رضایت الهی و در پی آن عبادت عاشقانه خدای متعال انسان را به اوج لذت از عبادت و مناجات با خداوند می رساند.

روزی حضرت موسی بن عمران(ع) در راه به جوانی بی ادبی برخورد کرد. آن جوان در کمال وقاحت و بی شرمی گفت: «ای موسی! من آنچه را خدای تو گفته به جا بیاور، انجام نخواهم داد و آنچه را که امر کرده ترک کنم، به جا خواهم آورد. از طرف من به او بگو که تو هم به هر نحوی می خواهی مرا عقوبت کن.» حضرت موسی(ع) از او صورت برگرداند و به راه خویش ادامه داد تا این که روزی در حال مناجات، خداوند متعال به او فرمود: «ما پیغام آن جوان را که به تو داده بود تا به ما برسانی شنیدیم گرچه تو شرم داشتی که آن پیغام را به ما برسانی. از طرف ما نیز این پیام را به آن جوان برسان و به او بگو ما تو را به عقوبتی مبتلاساخته ایم که بالاتر از آن تصور نیست. اما اکنون درد آن را درک نمی کنی. روزی درد آن را می فهمی که راه گریزی برایت نیست.

حضرت موسی(ع) عرض کرد: پروردگارا! من آن جوان را بسیار سرحال و خرسند دیدم و در او هیچ گونه گرفتاری مشاهده نکردم. خطاب شد: ای موسی! هر گاه من به بنده ای غضب کنم، بزرگترین عقوبتی که به او می کنم، آن است که لذت عبادت خود را از او می گیرم تا در اثر عدم لذت از عبادت من را ترک عبادت کند و مستحق عقوبت دائم و خلود در آتش جهنم شود و این جوان را به چنین عقوبتی مبتلانموده ام، ولی اکنون متوجه نیست و به زودی متوجه خواهد شد.