لطفا عوامل و آثار و عواقب فردی و اجتماعی بغض و کینه را برای اینجانب بیان نمایید؟
به طور کلی زندگی، اخلاق و معنویت عرصه روابط انسان با خود، خداوند، جامه و طبیعت است. دراین میان عرصه روابط اجتماعی، نقش بسیار تعیین کننده ای در ساخت و ساز شخصیت انسان دارد. شخصیت اخلاقی و صفات باطنی انسان بیشتر در عرصه رابطه با یدگر انسان ها شکل می گیرد و حتی این روابط در تنظیم رابطه با خداوند و خود نیز تأثیر می گذارد. مردم بندگان خدای واحدی هستند و محبت و روابط صمیمانه با مخلوقات الهی جدای از رابطه محبت آمیز با خداوند نیست. همه مردمان اعضای یک خانواده اند و پیکر واحدی را تشکیل می دهند که اگر عضوی از این پیکر دچار آسیب شود، سایر اعضاء از آن آسیب در امان نمی مانند. به قول شیخ اجل سعدی:
بنی آدم اعضاء یک پیکرند که در آفرینش ز یک گوهراند

چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار

تو کز محنت دیگران بی غمی نشاید که نامت نهند آدمی ادامه مطلب...

چگونه شیعه بودن خود را در عمل ثابت کنیم و بتوانیم با این همه انحرافات و تبلیغت رسانه ها بتوانیم دین خود را حفظ کرده و هم بتوانیم شیعه بودن خود را اثبات کنیم و شیعه از دنیا رفته و رضایت خداوند و اهل بیت را کسب کنیم؟
از دغدغه شما نسبت به مسائل اعتقادی و دینی بسیار خوشحالیم و امیدواریم که بتوانیم در این زمینه راهنمای خوبی برای شما باشیم.

معنای شیعه:
قبل از هر چیز لازم است مختصری شیعه را تعریف کنیم و ببینیم شیعه به چه معناست؟ واژه شیعه در لغت به معنای پیرو است و از نظر کلامی و اعتقادی , شیعه به کسی گفته می شود که اولین خلیفه و جانشین پیامبر(ص ) را علی (ع ) بداند.
شیعه بودن بعد از مسلمان بودن است. مسلمان, یعنی کسی که اصل توحید معتقد است و شیعه, یعنی کسی که علاوه بر اعتقاد به توحید، به اصل ولایت نیز اعتقاد دارد.
بنابراین شیعه در معنای عام و مصداق کامل آن, یعنی کسی که اهل ولایت و تابع ولایت اولیای خدا است، اعم از ولایت پیامبر و امامان و ولایت امام زمان و ولایت فقیه در عصر غیبت. شیعه یعنی کسی که در مسیر توحید و خدایی شدن خود، سرپرست دارد و سرپرست او اولیای معصوم و عادل خداوند هستند.ادامه مطلب...

حکمت و حکایت

حب دنیا انسان را به سوی مادیات و جاه ومقام و مال و منال می کشاند. حب الهی به سوی خدا جذب می کند، هر کدام غالب شود، انسان آن خواهد شد.
مولوی ضمن داستانی به این مسئله اشاره کرده است: شترِ مجنون تازه زاییده بود و به بچه اش خیلی علاقه داشت. سوار شتر شد تا به خانة معشوق اش رود. مجنون غرق در عشق لیلی بود. شتر نیز علاقه به نوزادش داشت. تا مجنون غافل می شد می دید که شتر به سوی نوزادش روان است. مجدّداً شتر را به سوی خانة لیلی هدایت می کرد. همین که غفلت می کرد باز می دید شتر به سوی نوزاد روان است. این کشمکش بود لیکن یکدفعه مجنون چشم باز کرد و دید به جای این که به خانة معشوق برسد، به خانة خود رسیده است. برای سومین مرتبه حیوان را به آن طرف برگردانید، باز به مجرد این که مجنون فکرش به سوی معشوقش منحرف شد و از حیوان غافل گشت حیوان به فکر بچه اش افتاد و به سوی خانه رفت.
همچو مجنون در تنازع با شتر-- گه شتر چربید و گه مجنون حر
یک دم ار مجنون ز خود غافل شدی-- ناقه گردیدی و واپس آمدی
سرانجام مجنون خودش را از روی شتر به پایین پرتاب کرد و گفت:
گفت ای ناقه چو هر دو عاشقیم-- ما دو ضد بس همره نالایقیم
من عاشقم تو هم عاشقی. من عاشق لیلا هستم و تو عاشق بچه ات هستی. ما دو با یکدیگر همسفر نمی توانیم بشویم. آن گاه نتیجه می گیرد:
عشق مولا کی کم از لیلاستی-- بنده بودن بهر او اولاستی [مثنوی، دفتر چهارم، ص 628.]
عشق به پروردگار نیز چنین است که با عشق به دنیا و تعلقات دنیوی سازگاری ندارد.

کی برای کسی هدایت بخواهیم و دلسوزی کنیم؟و کی لعن اش کنیم؟ کی اجازه داریم کسی را لعن کنیم؟
در پاسخ به پرسش شما دوست عزیز، ابتدا مناسب است تا مواردی که در قرآن کریم ، به لعن کردن اشاره شده است ، مورد بررسی قرار دهیم: خداوند متعال در قرآن کریم سی و هفت بار «لعن» را با انتساب به خودش و نیز یک بار با انتساب به مردم به کار برده است. و این اندازه به کار بردن این واژه می تواند دلیل بر مشروعیت لعن باشد . در قرآن هیچ موردی وجود ندارد که از لعن نهی شده باشد، در حالی که از سبّ نهی شده است ؛ آن جا که می¬فرماید « وَلا تَسُبُّوا الَّذِینَ یدْعُونَ مِنْ دُونِ اللهِ فَیسُبُّوا اللهَ عَدْواً »؛ « و شما مؤمنان به آنان که غیر خدا را می¬خوانند دشنام مدهید تا مبادا آنان هم از روی دشمنی و جهالت، خدا را دشنام دهند».(انعام؛ 108) ادامه مطلب...

نظر شما راجع به عشق چیست؟

دوست گرامی، ‌از حسن اعتماد شما به مشاوران این مرکز و ارتباط با ما تشکر می کنیم.
عشق آن شعله است کاو چون بر افروخت--- هر چه جز معشوق باقی جمله سوخت
تیغ لا در قتل غیر حق براند--- درنگر زان پس که بعد لا چه ماند
ماند الا الله، باقی جمله رفت--- شاد باش ای عشق شرکت سوز زفت 1

«عشق»
عشق چون دامان کسی را گرفت مانند عشقه- نام گیاهی است که در فارسی به آن پیچک گفته می شود- آرام آرام سر تا پای وجود را می تند و می پیچد و از او تغذیه می کند تا آن جا که تمام هستی وی را بسوزاند و خشک گرداند و در آخر چون به آن نگاه کنی خواهی دید که تمام آن وجود عشقه است و عشق است و کس دیگری نیست. 2 ادامه مطلب...

معرفت به امام را می گویند یعنی اینکه قبول داشته باشی که امام بر حق و واجب الطاعه است، خب من که این موارد را قبول دارم یعنی به معرفت رسیده ام؟ این قضیه معرفت حسابی ذهنم را درگیر کرده است؟

پاسخ پرسش شما دوست عزیز را در یک مقدمه و سه عنوان پی میگیریم:
شناخت امام، زمینه ساز اعتقاد و ایمان و در نتیجه عمل و تعهّد است. چه زیبا فرموده است امیر بیان حضرت على«ع» که: « انّ قیمة کلّ امرى‏ء و قدرهُ معرفتُه»(بحار الانوار،2/ 184)«ارزش و منزلت هر کسى (به اندازه‏) معرفت او است»»
در قرآن و احادیث، شناخت امام و اعتقاد به او، از اهمیتى ویژه برخوردار بوده و امرى واجب براى هر شخص مؤمن و متدین دانسته شده است و شناخت امام، پیوندى ناگسستنى با معرفت خدا و پیامبر دارد و زمینه‏ساز بینش عمیق در دین و منش درست و پسندیده در زندگى است. «امام»، پیشوا، راهنما و راهبر انسان‏ها به سوى تکامل و تعالى و حجّت و خلیفه خدا بر روى زمین است. «امام»، انسان کامل، برگزیده خالق، معصوم و پاک‏سرشت و واسطه فیض الهى است و مقامى بس والا در میان آفریده‏هاى خداوند دارد. «امام» طریق وصول به «حقیقت» و مبیّن و مفسّر «شریعت» است و... همان گونه که اطاعت و تبعیت از امام و دوستى او، بایسته و واجب است، شناخت شخصیت و ویژگى‏هاى او نیز ضرورى است. در روایات و نصوص معتبر دینى نیز، سفارش خاصى به شناخت «امام» شده است.. ادامه مطلب...